Η Ελλάδα για να επιβιώσει χρειάζεται μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές..

Η Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες αναπτύχθηκε με γρήγορο ρυθμό, αλλά σαν ένας μεθυσμένος έφηβος που κρατάει στα χέρια του πιστωτική κάρτα, ξόδευε με υπερβολικά γρήγορο ρυθμό. H συμμετοχή στην Ε.Ε. δεν βοήθησε την ικανότητά της να εξάγει, αλλά πρόσφερε πιστώσεις για ένα όργιο κατανάλωσης. Οι ιδιωτικές δαπάνες ήταν 20% υψηλότερες από τον μέσο όρο στην Ευρώπη.. Ακόμα και στον τουρισμό, το 70% προήλθε από ντόπιους, όχι από ξένους....

Η συρρίκνωση των δαπανών έσβησε το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο βρισκόταν στο 14% το 2008. Οι μισθοί είναι πάνω από 15% χαμηλότερα, σύμφωνα με τη Standard & Poor's, εντούτοις αυτό δεν βελτιώνει-αντίθετα επιδεινώνει- τα μεγέθη και τους δείκτες της αγοράς.

Μικρή είναι η βελτίωση των εξαγωγών εκτός τουρισμού. Για να χτίσει τις βιομηχανίες που έχει ανάγκη -όπως η Ιρλανδία-, η Ελλάδα δεν χρειάζεται φθηνούς μισθούς αλλά καινοτομία, ικανότητες και καλό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις. Οι τράπεζές της, οι οποίες βρίσκονται ακόμα στην εντατική, δεν έχουν τα εργαλεία για να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Η Ελλάδα παραμένει πρωτοπόρος σε άχρηστους κανονισμούς που έχουν σχεδιαστεί για να "βοηθούν" μικρές επιχειρήσεις, αλλά στην πραγματικότητα κρατάνε τις επιχειρήσεις να παραμένουν πάντα μικρές.

Οι επιχειρήσεις του ορυκτού πλούτου που επιβίωσαν έχουν περιορίσει την εμπλοκή τους με την Ελλάδα στο ελάχιστο, στηριζόμενες στον εξαγωγικό χαρακτήρα τους.

Οι βραχυπρόθεσμες κρίσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν πρόσκαιρα από τις ολονύχτιες διαπραγματεύσεις στα εκάστοτε eurogroup... 

Αλλά η μακροπρόθεσμη ασφάλεια της Ελλάδας απαιτεί τη διόρθωση των βαθύτερων προβλημάτων. Δεν έχει ιδιαίτερη αξία πως θα το  πούμε αυτό, ας το πούμε "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις". Η ουσία είναι να το κάνουμε επιτέλους...