Γιατί οι Ολυμπιονίκες φωτογραφίζονται καθώς δαγκώνουν τα μετάλλια τους;

Γιατί αλήθεια οι Oλυμπιονίκες, ειδικά οι χρυσοί, δαγκώνουν τα μετάλλια τους; Και μάλιστα φωτογραφίζονται καθώς τα δαγκώνουν; Σύμπτωση ή ανεξήγητη συνήθεια;  Η συνήθεια που εξηγείται;

Ο χρυσός είναι πιο μαλακός και εύπλαστος από τα άλλα μέταλλα και ένας τρόπος για να διαπιστώσει κανείς αν πρόκειται για πραγματικό χρυσό είναι το ..δάγκωμα.  Δεν υπάρχει κίνδυνος για τα δόντια, όντως, είναι πιο μαλακός ο χρυσός  από το σμάλτο των δοντιών μας και αν πράγματι είναι αρκετά καθαρός λογικό είναι να αφήσουν τα δόντια κάποιο σημάδι πάνω του.

Η πρακτική αυτή του δαγκώματος επέτρεπε, επίσης, στους ανθρώπους να καταλαβαίνουν αν το αντικείμενο ήταν απλά επιχρυσωμένο και περιείχε άλλο υλικό, όπως μόλυβδο, στο κέντρο. Αν όντως ήταν επιχρυσωμένο, τότε το χρυσό κομμάτι θα μπορούσε εύκολα να χαραχθεί με τα δόντια αλλιώς όχι.

Tο καθαρό ασήμι είναι κι αυτό σχεδόν τόσο μαλακό όσο και ο χρυσός, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατό να δημιουργηθούν ανθεκτικά αντικείμενα από αυτό. Ολοι ξέρουμε ότι στην κατασκευή "ασημένιων" κοσμημάτων, οι αργυροχρυσοχόοι πάντα το αναμιγνύουν με άλλα πιο σκληρά μέταλλα. Κι εδώ τα δόντια θα αφήσουν ένα μικρό σημάδι στο ασημένιο μετάλλιο, γιατί το ασήμι είναι πιο μαλακό από το σμάλτο των δοντιών μας.

Αντίστοιχο είναι και το ζήτημα με το χάλκινο μετάλλιο. Ο χαλκός είναι επίσης πιο μαλακός από το σμάλτο των δοντιών, άρα πιθανόν να είναι εφικτό το σημάδι και σε αυτό.

Ενδεικτικά, στην κλίμακα μέτρησης της σκληρότητας των ορυκτών Mohs, το σμάλτο των δοντιών βρίσκεται στο 5, ενώ ο χρυσός στο 2,5 και το ασήμι στο 2,7. Το σμάλτο βρίσκεται ψηλότερα στην κλίμακα και από τον χαλκό, δηλαδή το τρίτο σε σειρά μετάλλιο (χάλκινο). Υπενθυμίζεται ότι η κλίμακα σκληρότητας Mohs δημιουργήθηκε από τον Γερμανό γεωλόγο Friedrich Mohs το 1812 και είναι σχετική.

Βέβαια, για εκείνους που έχουν ψάξει το θέμα καλύτερα, τα μετάλλια δεν κατασκευάζονται από ατόφιο μέταλλο. Για παράδειγμα, τα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια δεν είναι κατασκευασμένα από χρυσό, τουλάχιστον όχι από το 1912 και μετά. Αντίθετα, φτιάχνονται από ασήμι και είναι επιχρυσωμένα. Παρ' όλα αυτά, αν δαγκώσετε ένα επιχρυσωμένο ασημένιο μετάλλιο, πάλι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα σημάδι....

Ανεξαρτήτως  της ορθότητας των ανωτέρω, η άποψή μου για το λόγο του δαγκώματος είναι τελείως διαφορετική. Το δάγκωμα είναι  μάλλον ένας ευρηματικός τρόπος για να βγει μια ακόμη φωτογραφία και μάλιστα κοντά στο πρόσωπο του αθλητή. Το μετάλλιο στο στόμα κάνει τη φωτογραφία πιο ενδιαφέρουσα, και πιο επικοινωνιακή.  Αλλωστε έγινε πλέον μόδα...και όλα σήμερα  γυρίζουν ως γνωστόν γύρω από τη θεά της επικοινωνίας...

Μάλλον λοιπόν δεν τα δαγκώνουν τα μετάλλια από μόνοι τους οι Ολυμπιονίκες. Μάλλον οι φωτορεπόρτερς τους βάζουν να το κάνουν...

[του Πέτρου Τζεφέρη]