Επαγγελματίας Ερασιτέχνης!

[του Δρ. Πέτρου Τζεφέρη] [by Dr Tzeferis Petros]

Τα τελευταία χρόνια αποφεύγω να γράφω για το δημόσιο και τους υπαλλήλους του.. Κι αυτό γιατί ο κόσμος δεν έχει καν την υπομονή να διαβάσει περί τίνος πρόκειται. Εχει έτοιμες τις πέτρες και τις πετά προς κάθε κατεύθυνση.  Ο δημόσιος υπάλληλος δεν δικαιούται σήμερα να ομιλεί για κανένα λόγο και σε καμία περίπτωση!  Είτε ανήκει στη θλιβερή μειοψηφία του 10% των κακόμοιρων εκείνων που προσπαθούν κάτι να κάνουν είτε ανήκει στο 90% των παντός καιρού καθήμενων και μονίμως διαμαρτυρομένων. Εννοείται πως μέχρι πρότινος (πριν την κρίση) το 10% λέγαμε ότι ήταν 90% και το 90% ότι ήταν 10% …

Εις πείσμα λοιπόν του πετροπόλεμου εγώ θέλω να επαναφέρω τη συζήτηση και μάλιστα να πάω και πιο κάτω από το 10%. Να πάω στο 1% και ίσως και στο μηδέν, στο ..cogito ergo sum. Κι αυτό για να καταδείξω γιατί το δημόσιο κατά την άποψή μου δεν στρώνει με τίποτε… και ότι για να σωθεί απαιτείται αυτό το δυσεύρετο 0-1%, να βρεθεί και να αβγατίσει.

Ρώτησα πρόσφατα τον Λευτεράκη, ξέρετε αυτόν τον «περίεργο» που έφτασε κοντά στη σύνταξη και ακόμη δεν κατάλαβε τι εστί ελληνικό δημόσιο! «Για πες μου ρε Λευτέρη, δεν υπάρχουν και κάποιοι εκεί στο δημόσιο που να είναι χρήσιμοι ώστε να μπορεί κανείς να στηρίξει τις ελπίδες του για ένα καλύτερο κράτος; Εστω για μια πιο αξιοπρεπή πολιτεία;”

Ο Λευτεράκης με κοίταξε με το σπινθηροβόλο βλέμμα του που έλεγε πολλά. Είχε γίνει διευθυντής πλέον και έπρεπε να προσέχω μάλλον τις ερωτήσεις μου λίγο παραπάνω. Εδώ όμως επρόκειτο για μια απλή ερώτηση, με μια μάλλον γνωστή απάντηση: φυσικά και υπάρχουν, αλλά άντε να τους ανιχνεύσεις, άντε να τους οργανώσεις, άντε να κάνεις διαρθρωτικές αλλαγές, άντε να…

Όμως ο Λευτεράκης δεν είχε στο μυαλό του την προφανή απάντηση.

«Να σου πω φίλε μου. Θέλεις να κάνουμε στην άκρη τους κακούς; τους αργυρώνητους, τους (δήθεν) ηλιθίους, τους ατομιστές, τους βολευτές; Ολους αυτούς που λέγαμε για δεκαετίες ότι ήταν η εξαίρεση (και τελικά ανακαλύψαμε ότι μάλλον δεν ήταν!); Και να πιάσουμε τους καλούς; Τους εργατικούς, εκείνους που τηρούν το ωράριο και το δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα;”

Υπάρχουν λοιπόν και τέτοιοι, λίγοι μεν αλλά που κάνουν τη δουλειά τους. Που δεν καθυστερούν, που απαντούν τα τηλέφωνα, που εισηγούνται στα έγγραφα, που μανατζάρουν τους υφισταμένους, που …εγώ τους λέω επαγγελματίες δημόσιους υπαλλήλους. Είναι χαρά, είναι ευτυχία να έχεις έναν τέτοιο στην υπηρεσία… Όμως..

Όμως τί Λευτέρη; Ούτε αυτοί δεν σε καλύπτουν;

«Ξέρεις εκπροσωπώ έναν αναπτυξιακό τομέα στο δημόσιο, όπως όλοι μας άλλωστε. Ο δικός μου πχ. είναι η ενέργεια. Άλλος εκπροσωπεί τα δάση, άλλος την γεωργία, άλλος τον ορυκτό πλούτο, άλλος τη βιομηχανία κλπ. Θα ήθελα λοιπόν ο υπάλληλός μου να μην είναι μόνο διεκπεραιωτής εισερχομένων θεμάτων, έστω επαγγελματίας διεκπεραιωτής. Θα ήθελα να έχει όραμα, να έχει άποψη, να μπορεί να εκπροσωπήσει τον τομέα σε ένα επαγγελματικό ή επιστημονικό φόρουμ και μάλιστα όχι αποστειρωμένα αλλά γνωρίζοντας τι διακυβεύεται στους «παρακείμενους» τομείς. Θα ήθελα να είναι σε θέση να διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον αφού πρώτα το ..εντοπίσει στο φόντο των διοικητικών πράξεων που καλείται να εκδώσει. Ακόμη θα ήθελα να είναι σε θέση να εμπνεύσει τους πολιτικούς που έρχονται και παρέρχονται στον χώρο δουλειάς του και να τους λέει τι χρειάζεται ο τομέας για να βελτιωθεί, όχι να περιμένει να του δώσουν εντολές. Οι οποίες ποτέ δεν έρχονται ή έρχονται α λα καρτ.. Μήπως ζητάω πολλά;»

Αυτός φίλε μου που ζητάς δεν είναι επαγγελματίας, είναι ερασιτέχνης κι επαγγελματίας μαζί. Είναι στέλεχος, και …μίσχος και άνθος μαζί για να παίξουμε λίγο με τις λέξεις. Αυτός θα πρέπει να δουλεύει 8 ώρες στην υπηρεσία του ως επαγγελματίας και άλλες 8 ώρες μετά να ενημερώνεται ως ερασιτέχνης δια βίου εκπαιδευόμενος. Είναι κάτι που δεν υπάρχει στο δημόσιο, ούτε βγαίνει από καμία πανεπιστημιακή σχολή ή εθνικό κέντρο. Διότι δεν είναι θέμα σπουδών, αλλά κουλτούρας, εργασιακής κουλτούρας. Που απαντάει στο ερώτημα «τί πάω να κάνω κάθε μέρα στη δουλειά μου;” «να διεκπεραιώσω έγγραφα ή να κάνω πράξη το όραμα που μοιράζομαι μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου;”

Δυστυχώς, τέτοιες δράσεις δεν πληρώνονται ούτε ενθαρρύνονται από το ελληνικό δημόσιο, παρά τα αντιθέτως θεωρητικώς θρυλούμενα. Ούτε τις θέλουν οι διάφοροι «φωστήρες» (οι κοντόφθαλμοι θεματοφύλακες του ισχύοντος συστήματος), θέλουν απλά έναν υπάλληλο χωρίς άποψη, εξυπηρετητή του πελατειακού συστήματος. Όμως, δεν είναι υπάλληλος αυτός που περιγράφεις. Είναι κάτι παραπάνω. Ένας επαγγελματίας ερασιτέχνης. Με άποψη! Δεν κάνει λοιπόν!

«Ναι αλλά δίχως τέτοιους χάνεται κάθε ελπίδα για το ελληνικό δημόσιο», ψέλλισε μέσα από τα δόντια του ο Λευτεράκης. Τα τελευταία λόγια του, τα ψιθύρισε, απευθυνόμενος κυρίως στον εαυτό του ή καλύτερα γνωρίζοντας πως μιλούσε μόνο για τον εαυτό του…

http://www.huffingtonpost.gr