Η προβοκατόρικη Λυσιστράτη...

Ποτέ άλλοτε στην Επίδαυρο δεν παρουσιάστηκε τόσο γυμνό θέαμα και σε τόση διάρκεια. Ποτέ δεν αποδομηθήκε τόσο μία αρχαία ελληνική κωμωδία για να παρουσιαστεί μία καινούργια «πρόταση του σκηνοθέτη». Και ίσως ποτέ δεν βομβαρδίστηκε το κοινό με τόσο πολλά στοιχεία και ευρήματα, που έκαναν τους θεατές να φεύγουν από το θέατρο, αναποφάσιστοι, αν η «πρόταση» που παρακολούθησαν, του άρεσε ή όχι…


Η Λυσιστράτη του Μιχαήλ Μαρμαρινού δεν έμοιαζε σε τίποτα με τις παραστάσεις της αρχαίας ελληνικής κωμωδίας, που έχουμε παρακολουθήσει μέχρι σήμερα στην Επίδαυρο. Ο σκηνοθέτης πήρε στοιχεία από τη δημοφιλή Αριστοφανική κωμωδία και έφτιαξε μία καινούργια πρόταση, στην οποία οι διάλογοι και τα χορικά είχαν μοιραστεί στα πρωταγωνιστικά πρόσωπα και στο χορό, πολλές φορές εκφέρονται σε τρίτο πρόσωπο («στο σημείο αυτό η Λυσιστράτη είπε…») και άλλες φορές απλά εξελίσσονταν η συμβολική τους αναπαράσταση. Θεωρητικός στόχος της παράστασης ήταν να θέσει σε δεύτερο πλάνο το αριστοφανικό εύρημα της «αποχής από το σεξ» και να φωτίσει την ακραία θεσμική κρίση της πόλης, όπως αυτή εκδηλώθηκε στον εμφύλιο πόλεμο (Πελοποννησιακό). Στην πραγματικότητα όμως οι θεατές παρακολούθησαν την ανατομία της γυναικείας φυσιολογίας και ψυχολογίας, μία ανατομία που σε αρκετά σημεία της παράστασης δεν αποδείκνυε ότι ήταν απαλλαγμένη από στοιχεία μισογυνισμού.

Η συνέχεια του άρθρου του  Δημήτρη Καλαντζή  εδώ.

H "Μήδεια" του Βασίλιεφ και το δικαίωμα στην αποδοκιμασία..
Το γυμνό σώμα της γυναίκας μέσα σε ένα αρχαίο θέατρο