Η ανάπτυξη είναι πολιτική επιλογή!

[του Πέτρου Τζεφέρη] 

Εχω μια απορία. Χαζή ίσως, ρομαντική ίσως, ανεδαφική ίσως, όμως κανείς δεν φαίνεται να την απαντά επαρκώς.

Ζώντας κανείς σ' αυτή τη χώρα, αισθάνεται ευλογημένος καθώς αντικρίζει τον απλόχερο ήλιο, τη λαμπερή θάλασσα και την ανείπωτη ομορφιά του εναλλασσόμενου τοπίου. Εχουμε φύση έχουμε όμως και ιστορία. Και πολιτιστική κληρονομιά.

Και δεν έχουμε μόνο ιστορία. Εχουμε και ορυκτό πλούτο, πετρέλαια και άλλα. Τόσα κι άλλα τόσα που πολλαπλασιάζει η πάντοτε προικισμένη φαντασία μας..

Γιατί όμως, σ' έναν τόπο τόσο προικισμένο, δεν μπορούμε να κάνουμε ανάπτυξη; Χωρίς φυσικά να γκρεμίσουμε ό,τι όμορφο υπάρχει, χωρίς να φανούμε ασύδοτοι και αχάριστοι στην τόσο μεγάλη γενναιοδωρία της φύσης; Γιατί, αλήθεια, το μόνο που μπορούμε τελικά να πετύχουμε είναι η ανάπτυξη του σουβλατζίδικου, της καφετέριας και του ενοικιαζόμενου δωματίου; Γιατί αισθανόμαστε διαρκώς ως μπατίρηδες στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου; Γιατί οι κάτοικοι στον τόπο αυτό δεν αισθάνονται ούτε μια στάλα ως υπεύθυνοι να συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και στην πολιτεία όπου ζούν; Γατί το μόνο που κυριαρχεί είναι η αειθαλής "υποκρισία" και η πολιτική των άκρων;

Ζούμε για μια χώρα όπου το φορολογικό σύστημα αλλάζει κάθε 1-2 χρόνια, όπου τα δικαστήρια χρειάζονται ως μια δεκαετία για έκδοση πρωτόδικης απόφασης, όπου η προσφυγή ενός συλλόγου κυνηγών μπορεί να κολλήσει για χρόνια επενδύσεις εκατομμυρίων, όπου μία μειοψηφία συνδικαλιστών μπορεί να διακόψει τη λειτουργία ενός εργοστασίου για εβδομάδες χωρίς συνέπειες, όπου έξι μήνες μετά από τις βουλευτικές εκλογές η αντιπολίτευση ζητά νέες εκλογές.

Πλήρες άρθρο εδώ