Γιατί απεικάζω;

[του Αντώνη Καπετάνιου]

Τελικά, τ’ απεικάσματα είναι αλήθειες, πραγματώσεις που τις ζεις συμβολικά. Τα νομίζεις παιχνίδι του μυαλού, σχήματα τυχαία, εικόνες πλάνες, απροσδιόριστες, χωρίς νόημα κι αξία. Όμως όχι, έχουν να πουν κάτι, πολλά μάλλον, και πρέπει να τ’ αποκρυπτογραφήσεις στο εντός σου, να τα εξηγήσεις σύμφωνα με τη θεώρησή σου για να τα προσλάβεις στη θετική τους απόκριση.

Είναι φορές που κλείνω σφιχτά, ερμητικά τα μάτια κι αφήνομαι στις εικόνες του μυαλού, στους σχηματισμούς που φτιάχνει η υπερβατική αίσθηση, στα σύμβολα που νοιώθεις όταν απεικάζεις. Είναι, αλήθεια, κάτι το δυνατό, αν έτσι το αισθανθείς, το να νοιώθεσαι συμβολικά κατά την εννόησή σου, το να γίνεσαι βαθύς στον εαυτό σου με το κλείσιμο των οφθαλμών, με τη σφράγισή τους θελητά στο εντός σου. Κι είν’ όλα αυτά τα σχήματα της υπερβασίας σου οι εκφράσεις της ψυχής σου, που σου αποδίδονται ως ζωντανοί κυβιστικοί σχηματισμοί τού μέσα σου, που πάλλονται εκφράζοντας τον υπερρεαλισμό σου.

 
Τελικά, τ’ απεικάσματα είναι αλήθειες, πραγματώσεις που τις ζεις συμβολικά. Τα νομίζεις παιχνίδι του μυαλού, σχήματα τυχαία, εικόνες πλάνες, απροσδιόριστες, χωρίς νόημα κι αξία. Όμως όχι, έχουν να πουν κάτι, πολλά μάλλον, και πρέπει να τ’ αποκρυπτογραφήσεις στο εντός σου, να τα εξηγήσεις σύμφωνα με τη θεώρησή σου για να τα προσλάβεις στη θετική τους απόκριση.
Απεικάζεις γιατί υπάρχεις ζώντας στο επί διά του εντός σου. Κι έχεις την υποχρέωση ν’ αποδίδεσαι συγκροτούμενος στη φύση σου ως δημιουργός στο παρόν σου. Η εξήγησή σου αποτελεί πράξη, βασική και θεμελιακή, της σπουδής σου στον εαυτό σου –για το λόγο αυτό πρέπει ν’ απεικάζεις ̇ διά τούτο απεικάζω...

 
Απείκασμα είναι μιαν αντίληψη, μια νόηση, π’ αποδίδεται ως παράσταση στη ζωή και πρέπει να την προσλάβεις για να την εννοήσεις. Πρέπει ως βίωμα να την ορίσεις και στην τέτοια ουσιαστική της πρόσληψη έχει καταστεί μέρος της φύσης σου και του τρόπου σου που θεωρείσαι. Όλα κείνα που αποτελούν βιώσεις στη ζωή σου, αν εξηγηθούν και καταστούν λειτουργικά της στοιχεία με την επενέργειά τους στο Είναι σου, ως αποδόσεις σπουδής του εντός σου, διαμορφώνουν τη συγκρότησή σου κατά το συμμέτοχο στον κόσμο σου.

 
Ποιώντας απεικάζεις, αποδίδοντας την ψυχή σου σύμφωνα με την εννόησή σου. Φτιάχνεις ποιήματα τού εντός σου, νοήσεις του μυαλού κοιτάμενος μέσα σου κι έχοντας βαθιά σου την αίσθηση του εαυτού σου. Αποδιδόμενος συμβολικά εκφράζεις τα νοήματά σου σαν όπως κλείνοντας τα μάτια και βλέπεσαι σχηματικά, με τ’ απεικάσματα τού εντός σου. Η υποχρέωσή σου να εξηγείσαι άγεται από την ανάγκη σου να υπάρχεις και να ζείσαι στον κόσμο σου ̇ και για νάναι αυτό δυνατό πρέπει ν’ απεικάζεις, δηλαδή να εκφράζεσαι στον υπερρεαλισμό σου.

 
Είναι, υπό αυτή την έννοια, τα ποιήματά σου απεικάσματα, ως σχηματικές αναπαραστάσεις της ψυχής, που συμβολοποιείται το νόημά τους με την ευθύνη του μυαλού και την αίσθηση της καρδιάς. Είναι συνεπώς οι ποιήσεις νοήματα του εαυτού, του γύρω σου, του κόσμου σου ̇ είναι εκφράσεις της ψυχής. Ενυπάρχεις στο εντός και ζώντας ποιείς στο όλον ως δημιουργός ̇ άλλως ανύπαρκτος είσαι στο εντός σου και απροσδιόριστος στο επί σου. Έχουμε ανάγκη την ποίηση για να οριζόμαστε, να εννοούμαστε και να αισθανόμαστε ως δημιουργοί και ως προσλήπτορες της δημιουργίας, ως νοοί και αισθητοί στον κόσμο μας.

 
Για το λόγο τούτο και ποιούμε παρόντες, γιατί απέχοντας κι αποποιούμενοι την ποιητική φύση μας, απογινόμαστε ως άρριζοι του εαυτού μας. Θέλουμε να κλείνουμε τα μάτια, να συμβολοποιούμε το εντός και να εξηγούμαστε, να ονειρευόμαστε, διότι, ποια η αξία της ζωής όταν στο Είναι σου δε βλέπεσαι και καθίσταται ξένος ο εαυτός τού μέσα του. Η εξήγησή μας είναι η ανάγκη της έκφρασης στον κόσμο με τη δημιουργία και την αίσθησή μας στο όλον.

Απεικάζουμε λοιπόν ως δημιουργοί και δημιουργούμε ως ποιητές. Τα ποιήματά μας είναι το εννοείν του εστίν.

 
(ο πρόλογος από την ποιητική συλλογή “Απεικάσματα”, έκδοση ιδίου, Αθήνα 2021, https://www.bookstation.gr/Product.asp?ID=56670)