Eco Craziness: Οικο-ευαισθησία ή μήπως οικο-υποκρισία;

[του Πέτρου Τζεφέρη] [by Petros Tzeferis ]

Το οικολογικό lifestyle γίνεται ολοένα και περισσότερο δημοφιλές όσο περνάνε τα χρόνια και ο κόσμος συνειδητοποιεί τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει το φυσικό μας περιβάλλον. Με τη διαφορά ότι, σύμφωνα με αρκετές πρόσφατες έρευνες, ο «πράσινος» τρόπος ζωής αποτελεί στην πραγματικότητα ένα μύθο. Ένα νέο «μύθο» για την προώθηση νέων οικολογικών προϊόντων, για μια νέα καταναλωτική μανία. Αλλωστε, οι άνθρωποι που ακολουθούν οικολογικές μεθόδους στην καθημερινή τους ζωή, που επιλέγουν να ανακυκλώνουν τα απορρίμματά τους είναι εκείνοι που η κοινωνική τους τάξη επιβάλλει να ενταχθούν στον συγκεκριμένο τρόπο ζωής προκειμένου να επιτύχουν την επιθυμητή «εικόνα» προς τον περίγυρό τους. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα συνειδητό τρόπο ζωής αλλά για ένα προσποιητό λαιφστάιλ, που πολλές φορές λαμβάνει διαστάσεις οικο-υστερίας.

Διότι, πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς ορισμένες ακραίες περιπτώσεις «οικολογικής καινοτομίας» και «ανακύκλωσης» που επεκτείνονται ακόμη και στους πιο «ευαίσθητους» τομείς της προσωπικής μας ζωής, όπως π.χ. η προσωπική υγιεινή, το σεξ ή ακόμη και... η ταφή;

Για παράδειγμα, πόσο εύκολα μπορεί να δεχτεί κανείς την ιδέα κάποιων ευφάνταστων «οικολόγων» να χρησιμοποιούν πλαστικά πιάτα από ούρα χοίρου (κατασκευασμένα από βιο-διασπώμενα πλαστικά με τη χρήση ουρίας) και μπαταρίες από ούρα ανθρώπου.
Η τα «οικολογικά προφυλακτικά» (από φυτικά λιπαντικά κι όχι λατέξ που λαμβάνεται από καουτσουκόδενδρα), και τον «οικολογικό στηθόδεσμο», που είναι φτιαγμένος από ειδικές ίνες πλεγμένες με μικροσκοπικά σύρματα και μπορεί να παράγει ενέργεια από τη φυσική κίνηση του στήθους... Η ενέργεια αυτή, παρακαλώ, είναι ικανή να τροφοδοτήσει ένα κινητό τηλέφωνο ή ένα iPod.
Κι ακόμη τα υφασμάτινα πανάκια υγείας για την αντικατάσταση του χαρτιού υγείας και τα απανταχού «πράσινα» συνέδρια, όπου εκτός από την ενθάρρυνση των «carbon credits» (που δεν έχουμε δει ακόμη να «εξαργυρώνονται» για τη χρηματοδότηση περιβαλλοντικών έργων), συνιστάται στους συνέδρους, στα ξενοδοχεία που διαμένουν, για να κάνουν οικονομία στο νερό, να μην αλλάζουν τα εσώρουχά τους πριν περάσουν τέσσερις μέρες!
Και τέλος , τον περιβόητο «οικολογικό βρασμό» των νεκρών, όπου οι νεκροί για να αποφευχθεί είτε η ταφή σε φέρετρο είτε η τεχνική της αποτέφρωσης, οι οποίες αμφότερες επιβαρύνουν το περιβάλλον, επινοήθηκε η τεχνική της πλήρους ανακύκλωσης του νεκρού («resomation») . Η σορός εμβαπτίζεται σε ένα αλκαλικό διάλυμα, το οποίο κατόπιν θερμαίνεται και υποβάλλεται σε μεγάλη πίεση. Η διαδικασία αυτή «βρασμού» μετατρέπει γρήγορα τη νεκρή σάρκα σε υγρό κατάλληλο για λίπασμα και τα οστά σε σκόνη ασβεστίου που μπορεί να αποθηκευθεί όπως η στάχτη στην τεφροδόχο. Και όλα αυτά χωρίς καθόλου έκλυση βλαβερών ουσιών στο έδαφος ή στον αέρα!


Και φυσικά οι «οικολογικές» τεχνικές που θα …σώσουν τον πλανήτη δεν έχουν τελειωμό. Και μαζί με αυτές και η υποκριτική μας διάθεση και η καταναλωτική μανία μας για νέα προϊόντα , τη στιγμή που υποτίθεται ότι η πείνα και η ανεργία μαστίζουν τον κόσμο.. Δυστυχώς, ο κόσμος μας δεν γίνεται πράσινος επειδή κάποιοι θέλουν να τον βάψουν πράσινο με το αζημείωτο.. Αλλά όταν οι πραγματικές ανάγκες.. το επιβάλουν..