ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ?

Και μια και μιλάμε για ΒΙΩΣΙΜΗ καθημερινότητα, δεν αντέχω να μην σας καταθέσω τον προβληματισμό μου, που δεν έχει μεν να κάνει με το περιβάλλον αλλά με την ίδια μας τη ζωή.

Αφορμή , ένας φίλος…
Μέσα σε λιγότερο από δυο μήνες διαγνώστηκε με καρκίνο, πνεύμονες, μετά οστά ..κλπ. Υπάλληλος σε δήμο, όχι κάποιος άνεργος απένταρος, ή ανασφάλιστος μα σίγουρα σε καθόλου ανθηρή οικονομική κατάσταση . Φανταστείτε ανατροπή ζωής!! Λιγο – πολύ όλοι έχουμε κάποιο ανάλογο βίωμα.
Παρατηρώ με τρίτο –σχετικά ψύχραιμο μάτι - τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Δαπανηρές θεραπείες που δεν τις καλύπτει το ταμείο φυσικά!! μια Νοσοκόμα , που υποχρεωτικά χρειάζεται πια σε καθημερινή βάση να τον φροντίζει, στο σπίτι πλέον (τα δημόσια νοσοκομεία σε κρατούν μόνο για τη διάρκεια της νοσηλείας), αναπηρικό καροτσάκι, κλπ –δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες.

Και αναρωτιέμαι:
Δεν είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ η αξιοπρέπεια στη γέννηση και στο θάνατο του ανθρώπου; Δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα , ανεξαρτήτως του αν η οικογένεια είναι εύπορη ή άπορη ή μεσαίας οικονομικής κατάστασης, του καθενός μας να ερχόμαστε και να φεύγουμε από τη ζωή αξιοπρεπώς;

Ποιος κρατικός προϋπολογισμός, ποια μέριμνα , ποια ασφάλιση ‘επιτρέπει’ να γεννιούνται τα παιδιά και των πλέον απόρων μανάδων με της δέουσες ανθρώπινες συνθήκες;
Και όταν φεύγουμε από τη ζωή , είτε λόγω γήρατος, είτε λόγω ασθενείας , ποιος μεριμνά αν δεν έχουμε καταφέρει οι ίδιοι να εξασφαλίσουμε ένα «αξιοπρεπές ταξίδι»;

Δεν είναι θλιβερό και συνάμα απάνθρωπο? Τη στιγμή που δαπανούνται χιλιάδες Ευρώ, για τον ένα ή τον άλλο σκοπό να μην υπάρχει πρόβλεψη και μέριμνα για το βασικότερο των δικαιωμάτων μας; Τη γέννηση και το θάνατό μας;;

[αναπνοή]