ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....Μια κραυγή, ένα μήνυμα!

ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....

οχι δεν είναι η κραυγή της ζάκουλα οταν κανει έρωτα..
ουτε του μωρού που πεινάει και η μαμά ξέχασε να του δώσει το βυζί..
είναι μια κραυγή πόνου..κι απελπισίας..η δική σας κραυγή..
για τις αυταπάτες με τις οποίες ζούμε..
για τις αλήθειες που δεν υπάρχουν πια...
καλυμένες από τον τηλεοπτικό φαρισαϊσμό..
για την κατάρρευση που έρχεται οσονούπω

για τους τσάτσους, τις τσάτσες, του τσουτσέδες, τους ρουφιάνους
τους κομπλεξικούς, τους τσαρλατάνους και τα επώνυμα λαμόγια..
για την ελληνική κοινωνία που αναδίδει δωσωδία ως οχετός..
για τον πολίτη που είναι αγράμματος, ανήμπορος, άφωνος και διεφθαρμένος..
για τον καφέ που (αν ειναι ...φρεντοτσίνο) πουλιέται εξι ευρω
και την δημοκρατία μας..που ούτε τρώγεται ούτε πίνεται....ουτε κοστίζει...
(πού είναι αλήθεια?)
για τους αρχαίους ημών προγόνους (και νυν κοπάνους) που αντί να φυτέψουν τον προσοδοφόρο σπόρο του καφέ, φύτεψαν τη δημοκρατία..
για τους ήρωες της Ιβοτζίμα, της Μιντγουει, των Ιμίων που δεν υπήρξαν ποτέ...
για τα θύματα των πολέμων (και των "ηρώων") που είναι αμέτρητα..
για τα λουλούδια που ανθίζουν τον χειμώνα πλέον και τις αρκούδες που δεν μπορούν να κοιμηθούν στα δάση...
για την βιώσιμη ανάπτυξη, την βιοπολιτική, την βιοθεώρηση της τεχνολογίας ..που ακούγονται σαν κλανιές, άηχες και άοσμες πλην ομως ομοούσιες και αδιαίρετες...
για την αθωότητα που δεν υπάρχει πια..
για το δικαίωμα του καθενός να έρχεται και να εγκαταλείπει τη ζωή με αξιοπρέπεια
για τον έρωτα που μου θυμίζει εκείνο το "τσιγάρο που δεν το φουμάρω"
ή καλύτερα εκείνο τον πίνακα του Βαν Γκονγκ που ζωγράφισε ψυχασθενής πλέον μέσα στο τρελάδικο
με το κατακίτρινο σταροχώραφο και στη μέση το δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά, τον αδιέξοδο..

για μένα που δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ...
για τη ζωή μου που είναι μια επιτυχημένη συσσώρευση αυταπάτης...
για μας που παριστάνουμε πως ήμαστε λαός, πολίτης, ήρωας και σύντροφος..
ενω σιγοντάρουμε στον οχετό με τις πράξεις και την ψυχή μας..
για τα παιδιά μας που δεν έχουν ούτε ένα πρότυπο να μιμηθούν..
(πλην της τζουλιας και του ρουβα φυσικά..)
για τις ανθρώπινες σχέσεις που κατήντησαν καλωδιακές.. και διαρκώς πλαστικές..
για τουτο δω το ρημάδι το μπλοκάκι που αντικατοπρίζει ως καθρέφτης ολα τα παραπάνω..
ανώριμο, απαίδευτο, ανορθόγραφο, ανήμπορο να ολοκληρώσει...

...to mention but a few...

ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....


(περιμενουμε τις δικές σας κραυγές!)

(ευχαριστούμε Αρη Δαβαράκη για τα καλά σου λόγια)

by P. Tzeferis