Οι αλυσίδες της...καρδιάς

Ένα βαθύ σκοτάδι, το μπουντρούμι κρύο , παγερό. Μοναδικό σημάδι ζωής η θέρμη του γυμνού κορμιού. Ένα κορμί λίγο ταλαιπωρημένο , το κρύο το διαπερνά και η ανατριχίλα είναι εμφανής, μα παρ’ όλα αυτά διατηρεί τη θερμοκρασία των 36,5ο C.
Υγιές, σφιχτό, ζεστό γεμάτο πάθος για τη ζωή.

Οι αλυσίδες βαριές. Αλυσίδες από ατσάλι φυλακίζουν χωρίς πιθανότητα διαφυγής εκείνη την καρδιά που ρυθμικά πάλλεται κάτω από το γυμνό στήθος. Ήχος κανείς. Σημάδι πουθενά. Σκοτάδι και μόνο φως οι σκέψεις οι ελπίδες τα όνειρα. Ζουν μαζί με τους παλμούς τις καρδιάς. Αν σταματούσαν αυτοί….

Τα μάτια γλαρώνουν, κουρασμένα.
Ο χρόνος αμέτρητος… πώς να μετρήσεις μέρες –νύχτες σ’ ένα μπουντρούμι , σ’ ένα κελί? …χάθηκες! Και οι αλυσίδες βαραίνουν, η καρδιά χτυπά….
Πέτρινοι τοίχοι γύρω-γύρω . Συμπαγής, άκαμπτοι μάταιη και ανέλπιδη κάθε προσπάθεια να σκεφτείς να μετακινήσεις, να πλάσεις , να γκρεμίσεις , να ανακατασκευάσεις. Και οι αλυσίδες όλο και πιο βαριές….
Το ταβάνι ψηλό, κρύο, απρόσιτο , ανέκφραστο. Μα την αλήθεια τόσο ψηλό… τόσο άπιαστο σαν όνειρο. Και οι αλυσίδες βαραίνουν κι άλλο ….

Το κορμί πάλλεται, αποζητά, διαμαρτύρεται χωρίς φωνή, χωρίς κραυγή , χωρίς ήχους … Αλήθεια τι ζητά? Η καρδιά εκείνη το κρατά ζωντανό, το θρέφει, το ζεσταίνει, παράλληλα κρατά εκείνα τα όνειρα σαν οράματα ζωντανά, και τις ελπίδες σαν να ΄ταν ακτίνες από τον λαμπερό τον ήλιο που δίνει ζωή. Αχ ο ήλιος!!! Και οι αλυσίδες βαραίνουν ακόμα πιο πολύ…..

Ο χώρος τριγύρω άδειος, κενός , υγρός… θα μπορούσε να υπόσχεται πολλά μα λείπει κάτι …η καρδιά πάλλεται και οι αλυσίδες βαραίνουν…
Τα ρουθούνια γεμίζουν από κείνη την υπόξινη μυρωδιά της μούχλας, μερικοί ιστοί αράχνης γεμίζουν τα άχαρα κενά στις γωνίες. Αράχνες , τόσο συμπαθητικές μα τόσο ανατριχιαστικά στάσιμες! Ιστοί πλεγμένοι περίτεχνα με περισσή μαεστρία και τόση υπομονή. Ιστοί γεμάτοι χαμένα όνειρα, ιστοί μπλεγμένοι, αραβουργήματα ενός δικού τους θεού… Πολυπλοκότητες αέναων αναζητήσεων, πεθαμένων προσδοκιών, θλιβερών διαπιστώσεων… Οι αλυσίδες βαραίνουν αφόρητα πια, η καρδιά πάλλεται ακόμα…
Θα ΄λεγε κανείς πως είναι σαν ο ‘άνθρωπος αράχνη’ πέταξε τον ιστό του και παγίδευσε τα όνειρα, τις ελπίδες και τα θέλω… ή μήπως όχι? Μα ναι! Ακριβώς ! Ζωντανά μα παγιδευμένα μέσα στον περίτεχνο ιστό, θαρρείς και το βελονάκι της γιαγιάς έδωσε το φόρτε της καλλιτεχνίας του και τα μάζωξε όλα εκεί μέσα, στενά, αδύναμα να κινηθούν , ίσα που να παραμένουν ζωντανά και να πονούν, να υποφέρουν…. Οι αλυσίδες ασήκωτες η καρδιά χτυπά ηχηρά…
Η καρδιά που συντηρεί τα όνειρα,
Η καρδιά που πυροδοτεί τις ελπίδες,
Η καρδιά που αντέχει,
Οι αλυσίδες, η καρδιά, τα όνειρα. οι ελπίδες, φαντάσματα, αερικά , πόνος δάκρυα καρδιά , αλυσίδες……
Τόσο βαριές, τόσο ασήκωτες , τόσο κρύες παγερές ! ΟΧΙ δεν υπάρχουν αλυσίδες! Η καρδιά , αυτή που συντηρεί όλα τούτα, αυτή είναι οι αλυσίδες!
Τραγικό ? τρυφερό? Απίστευτο… τρομακτικό ! Η καρδιά είναι οι αλυσίδες!

Ζάλη… ναυτία! Όλα γυρίζουν και όλα σφυρίζουν υπόκωφα σαν ερινύες, σαν αερικά σαν διαολεμένοι καλικάτζαροι σε υστερία, μονότονα ρυθμικά:«η καρδιά είναι οι αλυσίδες – η καρδιά είναι οι αλυσίδες – η καρδιά είναι οι αλυσίδες»

Ξαφνικά :
HOCUS POCUS!! HOCUS POCUS!! (magika)

Μια ανάσα ανέμου!
Δροσερός , φρέσκος , μυρωδάτος όπως ο πρωινός καφές! Όπως η άνοιξη! Μια ανάσα μόνο! Και τα πνευμόνια γέμισαν! Τα βλέφαρα σηκώθηκαν ! ξύπνησαν σαν να ήταν σε νάρκη
Ένα στροβίλισμα , αέρα που χαϊδεύει το πρόσωπο παρασέρνει τα μαλλιά λίγο πίσω κάνει τις βλεφαρίδες να γείρουν ελαφρά. Μια γλυκιά ανατριχίλα, ένα ρίγος που χαϊδεύει το κορμί σαν περίτεχνο χάδι ερωτικό. Ένας βαθύς αναστεναγμός που κάνει τ’ οξυγόνο να φθάσει σε κάθε σημείο του κορμιού κάτω από τη σάρκα και να δώσει την μοναδική αίσθηση της αναζωογονητικής πνοής.
Μα ναι , ένα παράθυρο άνοιξε μες το ανήλιαγο μπουντρούμι. Μαγικά, ξαφνικά απρόσμενα και χύθηκε το φώς του ήλιου και η ανάσα του ανέμου!!! Ένα παράθυρο που δώρο φέρνει τις φωτεινές ακτίνες, τον άνεμο τις μυρωδιές… Όλα περνούν , σχεδόν σαρωτικά, αλλάζουν όψη τα πάντα στο πέρασμα τους. Οι σκιές χάνονται, το φως…
Η μυρωδιά της μούχλας εξασθενεί, ο αέρας…
Η παγωνιά μειώνεται και η υγρασία φεύγει , ο ήλιος…
Η καρδιά είναι οι αλυσίδες… και στο φως?????

Ένα παράθυρο ανοιχτό , τι βλέπει τάχα…? Κάτοπτρα τα μάτια, οι φακοί τα είδωλα διαφέρουν…. Οι εικόνες παραληρούν , παίζουν , κάποιες φορές επικίνδυνα παιχνίδια , οφθαλμαπάτες θεϊκές μα και σκληρές, ακούραστες, βασανιστικές.

Βλέπει κάστρα και λιβάδια, αγρούς γεμάτους παπαρούνες , βαθυπράσινα βουνά, ρυάκια , ραχούλες και άσπρα αφράτα συννεφάκια να στολίζουν ένα καταγάλανο ουρανό?
Ή μήπως βλέπει καμινάδες εργοστασίων , βουνά από σκουπίδια, αποκαΐδια και λοφίσκους από κάρβουνο και κόκκινο βωξίτη? Μαυρίλα καταχνιά και βρωμερό σύννεφο αιθαλομίχλης που με δυσκολία αφήνει την ανάσα να δίνει μόνο απλά ζωή…
Τα μάτια είναι κάτοπτρα
Η καρδιά δίνει ζωή
Η καρδιά συντηρεί τα μάτια.

Η καρδιά ΕΙΝΑΙ οι αλυσίδες.....!!

[αναπνοή]