Χρυσός, το απόλυτο επενδυτικό καταφύγιο!

Χρυσός, το απόλυτο επενδυτικό καταφύγιο. Καθώς η οικονομική κρίση δείχνει τα δόντια της, ολοένα και περισσότεροι αναζητούν καταφύγιο στο χρυσό. Μπορεί στην εποχή μας, τον 21ο αιώνα των ηλεκτρονικών συναλλαγών και των αρκετά πολύπλοκων τρόπων επενδύσεων, ο χρυσός να έχει απαξιωθεί ως μορφή αποταμίευσης ή ακόμη και επένδυσης. Και σίγουρα ως μεταλλουργία λόγω των περιβαλλοντικών θεμάτων που εγείρονται ανά τον κόσμο. Ωστόσο, παρά τα διαχρονικά «σκαμπανεβάσματα» των διεθνών τιμών του ευγενούς αυτού μετάλλου και ειδικότερα της χρυσής λίρας, η ετήσια απόδοσή του είναι ειδικά σε περιόδους χρηματοπιστωτικής κρίσης, πολύ ελκυστική. Συγκεκριμένα, από, αν κάποιος τον Αύγουστο του 2007, που ξέσπασε η κρίση δηλαδή, είχε αγοράσει χρυσές λίρες, σήμερα θα έβλεπε την ετήσια απόδοση της επένδυσής του να υπερβαίνει το 50% αφού στο εν λόγω διάστημα η τιμή της χρυσής λίρας από τα 116 ευρώ, έπειτα από διακυμάνσεις, έφθασε τον Φεβρουάριο του 2009 τα 173 ευρώ.
Δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερη και αποδοτικότερη κίνηση μέσα σε αυτόν τον ταραγμένο καιρό. Είπατε τίποτε?


Ακούω κατι σκόρπιες λέξεις να ψιθυρίζονται : Χαλκιδική, Θράκη, Ολυμπιάδα, Σκουριές, Μαύρες Πέτρες, Πέραμα, Σάπες, μικτά θειούχα, σφαλερίτες, αρσενοπυρίτες, TVX, Ελληνικός Χρυσός, Στρατονίκη, υδρομεταλλουργία, κυάνωση, ακαριαία τήξη, cut-off grade, τέλματα, υδροκυάνια, gold, antigold, αποθετήρια τραπεζών, βραχιολάκια κυριών, Μεταλλουργία χρυσού στην ελλαδα κλπ, κλπ., κλπ.
Ας το αφήσουμε λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτε για να προσθέσει κανείς.... Εχουν χυθεί για τόσα χρόνια τόσοι ποταμοί μελάνης.
Εκείνο που συνέβη στον τόπο μας, είναι ότι η "τοπική κοινωνία", με όποια φωνή και κριτική ικανότητα διαθέτει, εναντιώθηκε, εξήντλησε κάθε διοικητικό και δικαστικό (ΣτΕ) μέσο και τουλάχιστον μέχρι τώρα είπε «όχι». Μαζί με το «όχι» πήρε την ευθύνη που της αναλογούσε. Και μαζί με αυτήν πήρε, ως μη όφειλε, και την ευθύνη και για την υπόλοιπη Ελλάδα. Για ένα ακόμη μεγάλο επενδυτικό σχέδιο, το μεγαλύτερο στον τόπο μας μέχρι σήμερα, για ένα ακόμη σπουδαστικό όνειρο δεκαετιών, δεν αποφάσισαν οι επενδυτικές συνθήκες, η επιστήμη και η καινοτομική τεχνολογία ή έστω το τεκμηριωμένο δίκαιο του περιβάλλοντος και των τοπικών κοινωνιών. Αλλά ένα δικαστήριο… Το αν αυτό είναι θετικό ή όχι για την περιοχή της Χαλκιδικής, της Θράκης κλπ. αλλά και όλης τη χώρας, ο χρόνος θα δείξει… Θα μας το πει το μέλλον, συνομιλώντας ως συνήθως με το παρόν και το παρελθόν μας…
Αν ενδιαφέρει πραγματικά κανέναν, οχι σε επίπεδο επικοινωνιακού κλισε, αλλά σε επίπεδο ουσίας, θα επανέλθω...
[Πέτρος Τζεφέρης]