Η ημερίδα του ΥΠΕΚΑ για το περιβαλλοντικό έγκλημα. Σκέψεις..

Η ημερίδα που διοργάνωσε το υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κυρίως διότι λειτούργησε αμφίδρομα με ζωντανές παρεμβάσεις από το κοινό που είχε έρθει από όλη την Ελλάδα, εκπροσωπώντας την κοινωνία των πολιτών.

Όσο πέρναγε η ώρα, αντί να κουραστεί και να αρχίσει να αποχωρεί ο κόσμος, τόσο δυνάμωνε το ενδιαφέρον και τα χειροκροτήματα. Ειδικά το κοινό επικρότησε τις αλήθειες του ακούστηκαν αναφορικά με την "επιβεβαίωση του εγκλήματος", τον ελλειπή τρόπο που γίνονται οι έλεγχοι όσων εγκληματούν, το πρόστιμο των 3 € την ημέρα που αντιστοιχεί σε όποιον ρυπαίνει, το γεγονός ότι στην Ελλάδα ουδέποτε πήγε φυλακή κάποιος για εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος... (Σωτήρης Μπάγιας, πρόεδρου της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδας)

Εγιναν και ορισμένες ενδιαφέρουσες προτάσεις: δημιουργία Εθνικού Βιομηχανικού Πάρκου στην περιοχή του Ασωπού και των Οινοφύτων, δημιουργία κεντρικής υπηρεσίας κατεδαφίσεων. Επίσης τονίστηκε η ενίσχυση του ρόλου του εθνικού δικαστή στον τομέα της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης (Επίτροπος Περιβάλλοντος, Σταύρος Δήμας) και η απόκτηση θεσμικής και διοικητικής ικανότητας απέναντι στο περιβαλλοντικό έγκλημα (υφυπουργός ΥΠΕΚΑ, Γιάννης Μανιάτης).

Περισσότερα εδώ


Ας μου επιτραπούν ορισμένες σκέψεις που δεν αναιρούν αλλά επιχειρούν να συνθέσουν στην παραπάνω προβληματική της ημερίδας. Ενα σύστημα ελέγχου περιβάλλοντος και βιώσιμης αναπτύξεως πρέπει να ενσωματώνει κανόνες βιομηχανικής οικολογίας, διαχείρισης ανθρωπογενών συστημάτων και οικοσυστημάτων που αλληλεπιδρούν και ακόμη όρους κοινωνίας και πολιτισμού, όπως η Περιβαλλοντική Ηθική και η Περιβαλλοντική Συνείδηση. Το σύστημα πρέπει να μπορεί να ισορροπεί ανάμεσα στους τρεις πυλώνες και παράλληλα να προάγει την Πολιτισμική Αλλαγή, ώστε οι νόμοι που θα παραχθούν να είναι κοινωνικά αποδεκτοί.

Ένα τέτοιο σύστημα πολύ αμφιβάλω αν μπορεί να στηρίζεται μόνο σε κατασταλτικές αποφάσεις δικαστηρίων και δικαστικές νομολογίες που όσο ακριβοδίκαιες κι αν είναι ώστε να επιβάλλουν μια τάξη, μια διαιτησία, εντούτοις δεν μπορούν ούτε να εμπνεύσουν, ούτε να διδάξουν τον πολίτη τον πολιτισμό της βιώσιμης ανάπτυξης, τον πολιτισμό της συνεισφοράς...

Αλλωστε, όπως αναφέρει ο M. Δεκλερής στον Δωδεκάδελτο του Περιβάλλοντος, «θα ήταν πλάνη να νομισθεί ότι οι Αρχές της Βιώσιμης Ανάπτυξης θα εφαρμοσθούν αυτομάτως μόλις ενσωματωθούν στις επί μέρους δημόσιες πολιτικές. Θα ήταν πλάνη να νομισθεί ότι για τον σεβασμό των είναι αρκετό το κύρος του νόμου ή ακόμη και η ισχύς του καταναγκασμού...». Δεν χρειάζεται να αναφέρω την ιδιότητα του κ. Δεκλερή..

Η ωρίμανση των κοινωνιών σε θέματα περιβάλλοντος και βιώσιμης ανάπτυξης είναι εξαιρετικά δύσκολη, επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία η οποία συντελείται βαθμιαία και σε βάθος χρόνου.

Εντέλει, πιστεύω, ότι η παιδεία, είναι το μοναδικό εργαλείο που είναι ικανό να δρομολογήσει τελικές, ολοκληρωμένες και διαχρονικές λύσεις. Ο μόνος τρόπος για να δει κανείς το περιβάλλον ως ευθύνη είναι να απαγκριστωθεί από την ατομοκεντρική θεώρησή του, κάτι που μόνο η παιδεία είναι σε θέση να προσφέρει.

Η περιβαλλοντική συνείδησή είναι έμφυτη στον άνθρωπο όπως έμφυτη είναι και η ασυδοσία και ο ωχαδερφισμός. Όμως η συνείδηση αυτή σφυρηλατείται, χτίζεται, διδάσκεται και σιγά-σιγά μπορεί να μετατραπεί σε περιβαλλοντική ηθική.
[Πέτρος Τζεφέρης] [by Tzeferis Petros]