Τα επιβλητικά φυσικά γλυπτά είναι περισσότερο ελκυστικά από τα ανθρώπινα;

[του Πέτρου Τζεφέρη] [by tzeferis Petros]
Αλήθεια, τί αισθάνεται κάποιος μπροστά στον κρατήρα Μάουνα Λόα (Mauna Loa) της Χαβάης του μεγαλύτερου ενεργού ηφαιστείου στον κόσμο ή στον κρατήρα του μικρκότερου αδερφού του στο Κιλαουέα (Kilauea) που βρίσκεται 40 χιλιόμετρα πιο κάτω και που δικαίως θεωρείται το πιο δραστήριο ηφαίστειο στον κόσμο;

Η μπροστά στον εθνικό δρυμό Τόρες ντελ Πάϊνε (Torres del Paine) στη Χιλιανή Παταγονία και στην Πάινε Γραντε (Paine Grande) την ψηλότερη γρανιτένια κορφή του στα 3050 μέτρα;

Πώς αισθάνεται κάποιος μπροστά στο ηφαίστειο Νταλόλ (Dallol) στο Αφάρ της Αιθιοπίας, στην «κουζίνα του διαβόλου» όπως το αποκαλούν συνήθως καθώς έχει την υψηλότερη μέση θερμοκρασία στον κόσμο (34˚C) κι ακόμη είναι το μόνο χερσαίο υφαίστειο που βρίσκεται (48 μ.) κάτω από το επίπεδο της θάλασσας;

Και πως μπροστά στη σμιλεμένη κοιλάδα με τους γρανιτένιους λόφους, τα κρυστάλινα ποτάμια και τα δάση με τις γιγάντιες σεκόιες, στο εθνικό πάρκο Γιοσέμιτι (Yosemite National Park), στις πλαγιές της Σιέρα Νεβάδα των ΗΠΑ;

Τα επιβλητικά φυσικά γλυπτά είναι περισσότερο ελκυστικά από τα ανθρώπινα;


Και πώς βλέπει ο κόσμος τα ανθρώπινα γλυπτά, τις μαξιμαλιστικές επεμβάσεις του ίδιου του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον; Μπορεί η επιβλητική εμφάνιση, η μεταλλευτική ιστορία δεκαετιών για ένα ορυχείο αλλά και η χρηστικότητά του στις γενιές των εργαζομένων αλλά και στο κοινωνικό σύνολο να μας κάνουν να δούμε διαφορετικά το αποτύπωμα ενός τεράστιου ορυχείου πχ. σαν το Μπιγκαμ Κάνιον (Bingham Canyon Mine) της Γιούτα, το μεγαλύτερο ορυχείο του κόσμου ή σαν τη δική μας Αγγεριά στη Μήλο; Κι ακόμη σαν το Βελαδέρο στην επαρχία Σαν Χουάν (Veladero, San Juan) στις αργεντίνικες Ανδεις που βρίσκεται στα 4 χιλιόμετρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας;

Ατενίζοντας τα ορυχεία αυτά εύλογα διερωτάται κανείς: αυτές οι τεράστιες ιστορικές εκσκαφές δεν συνθέτουν, δεν αποτελούν κομμάτια από τη μνήμη του πλανήτη; Μήπως είναι δυνατόν να αποτελέσουν κάποτε βιομηχανικά μνημεία, κομμάτια του πολιτισμού μας;





Στην ιρανική επαρχία του Ανατολικού Αζερμπαϊτζάν, στην περιοχή της λίμνης Urmia, στη βόρεια πλαγιά του ηφαιστείου υπάρχει ένα μοναδικό χωριό: το χωριό Kandovan του οποιου τα σπίτια είναι λαξευμένα μέσα σε ηφαιστειακές κοιλότητες και τόφους, καθε ηφαιστειακός "βράχος" κι ένα σπίτι. Εδώ, ζουν οικογένειες τρωγλοδυτών ή αλλιώς άνθρωποι των σπηλαίων, ενώ η ηλικία ορισμένων από αυτά τα σπίτια είναι μεγαλύτερη από 700 χρόνια.

Στο τρωγλοδυτικό αυτό χωριό, που φυσικά δεν είναι το μόνο ανά την υφήλιο, οχι μόνο έδεσαν τα "γλυπτά της φύσης" με την ανθρώπινη παρουσία, όχι μόνο απετέλεσαν το ίδιο του το σπίτι, αλλά σήμερα το χωριό αποτελεί και τουριστική ατραξιόν της περιοχής. Που να φανταστούν οι πρώτοι κάτοικοι που πρωτόστησαν τα σπίτια τους μέσα στους ηφασιτειακούς τόφους ότι σε λίγους αιώνες το πλήθος των τουριστών θα πληρώνει μόνο για την ευκαιρία να βλέπει και να ..φωτογραφίζει τους απογόνους στους απλά να "υφίστανται" μέσα στα σπίτια τους..

Μήπως πρέπει κι εμείς να τα δούμε ολα αυτά σοβαρά εφόσον διαθέτουμε στον τόπο μας πολλές περιοχές οπου θα μπορούσε να αναδειχθεί η παγκόσμια γεωλογική αλλά και μεταλλευτική κληρονομιά αλλά και να δοθεί νέα διάσταση στις εναλλακτικές μορφές τουρισμού;