H μονοκαλλιέργεια του καφέ…

[Του Πέτρου Τζεφέρη] [by Tzeferis Petros]
Δυο πράγματα δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας, έγραφε πριν από κάμποσα χρόνια ο Τούρκος λογοτέχνης Αζίζ Νασίν, τον οποίο ευτύχησα να γνωρίσω λίγο πριν πεθάνει.

Και συνέχιζε στο περίφημο διήγημά του «Ο καφές και η δημοκρατία»: «το ένα είναι το δέντρο του καφέ και το άλλο η Δημοκρατία. Και τα δύο μας έρχονται από το εξωτερικό. Στα χώματά μας (κι εννοούσε φυσικά την Τουρκία) δεν μπορέσαμε ν’ αναπτύξουμε με κανένα τρόπο το δέντρο του καφέ. Το κλίμα της χώρας μας, το νερό, το χώμα, δεν είναι κατάλληλα για την ανάπτυξη του δέντρου αυτού. Όσο για τη Δημοκρατία…»

Εμείς οι Ελληνες κάποτε γεννήσαμε τη δημοκρατία, στην Πνύκα κάτω από την Ακρόπολη. Και σήμερα, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε πίνουμε καφέ, ως σήμα κατατεθέν της κοινωνικής χειραφέτησης, της καταπάτησης του χρόνου εργασίας και της κατοχύρωσης του ελεύθερου χρόνου.

Η νεολαία μας, αποκαμωμένη από νωρίς, αναπτύσσει όλη την ζωτικότητά της στις καφετέριες και στα μπαρ, δαπανώντας πολύτιμο παραγωγικό χρόνο, φαιά ουσία αλλά και όλο το μεροκάματο ή το χαρτζιλίκι της. Εκεί θα εκπονήσει αναλύσεις -πάντα με δημοκρατικό τρόπο- για τα ποδοσφαιρικά δρώμενα, για το άλλο φύλο, για τη showbiz, για τον έρωτα, για το που θα πάμε διακοπές, για τον καλύτερο εσπρέσο, καπουτσίνο ή φρεντοτσίνο… Εκεί θα σπαταλήσει όλη της την ενέργεια, που σημειωτέον τόσο μεγάλη σε δύναμη και διάρκεια δεν θα βρει ποτέ ξανά.. Σαν την κινητική ενέργεια της πέτρας που πέφτει από πάνω και προσκρούει στην επιφάνεια της γης..

Και φυσικά απορροφημένη εκεί, στο έλεος της μονοκαλλιέργειας του καφέ, θα αφήσει για τους υπόλοιπους την διακυβέρνηση του τόπου μας. Στους γονείς και την πολιτεία, στους δοκιμασμένους αποτυχόντες που απλά θα επιβεβαιώσουν το αδιέξοδο που τους κληροδοτήθηκε.. και θα βάλουν την τζίφρα τους στην διοχέτευσή του στην επόμενη γενιά.. Και μετά μιλάμε για την βιώσιμη ανάπτυξη που θα πρέπει να διέπεται από την διαγενεακή αλληλεγγύη.. Αλληλεγγύη σε τι αλήθεια, στο κοινωνικό , εργασιακό και περιβαλλοντικό αδιέξοδο, το οποίο ετοιμάζουμε για τα παιδιά μας;

Διάβασα κάπου και το επαναλαμβάνω: «είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε». Αυτό το μότο το γράφουν κάποιοι νέοι στους τοίχους. Και σίγουρα σε νέους κυρίως πρέπει να απευθύνεται. Και σίγουρα και σε αυτούς που είναι θαμώνες των καφενείων και της μονοκαλλιέργειας του καφέ.. Μήπως λοιπόν πρέπει να ξυπνήσουν κάποτε οι νεολαίοι μας και να σηκωθούν από τον αργόσυρτο ύπνο τους στους καφενέδες, όπου ο καφές κοστίζει 4 και 5 ευρώ; Μήπως πρέπει αντί για καφέ να πάρουν "ξυπνητόλ" που λεει ο Λαζόπουλος;

Τι θα γινόταν αλήθεια αν μέσα σε μια νύχτα γκρεμίζονταν όλες οι καφετέριες και τα μπαρ; θα χάναμε τη δημοκρατία μας; Θα χάναμε την ικανότητα και το πλαίσιο να διαλογιζόμαστε; Θα χάναμε τη μυρουδιά της δημοκρατίας, κι ας έλεγε ο φίλος μου ο Aζιζ ότι η δημοκρατία δεν έχει μυρουδιά; Η απλά κάποιοι καφετζήδες, ορισμένοι πτυχιούχοι παρακαλώ, θα αλλάζανε δουλειά;