έρμη ελλάδα...

Αγαπημένο μου ιστολόγιο, έχω μια απορία:

ζώντας κανείς σ' αυτή τη χώρα, αισθάνεται ευλογημένος καθώς αντικρίζει τον απλόχερο ήλιο, τη λαμπερή θάλασσα και την ανείπωτη ομορφιά του εναλλασσόμενου τοπίου. 

Γιατί όμως, σ' έναν τόπο τόσο προικισμένο, οι κάτοικοί του δεν συναισθάνονται ούτε μια στάλα την γενναιοδωρία του, γιατί δεν δείχνουν ούτε μια στιγμή μεγαλόψυχοι κι αλληλέγγυοι ούτε απέναντι στους συνανθρώπους τους μα ούτε στο περιβάλλον όπου ζούν;

Γιατί πηγαίνουν καθημερινά μια στο καρφί και μια στο πέταλο, θέλοντας τα πάντα όλα για πάρτυ τους, αδιαφορώντας για τους γύρω τους;

Γιατί τώρα που θέλουμε όσο ποτέ άλλοτε την εγχώρια ανάπτυξη, οι μισοί αραγμένοι στον καναπέ μας έχουμε ξεχάσει "τι είναι" και οι άλλοι μισοί ..θυμηθήκαμε ότι η ανάπτυξη "βλάπτει σοβαρά" το περιβάλλον;

 Και βάζουμε χρώματα και εττικέτες στην ανάπτυξη.. λες και έχει χρώμα η αλήθεια, το μεροκάματο, η φτώχεια, η ανεργία, το χαμόγελο  των παιδιών μας, η ελπίδα των γονιών για ένα καλύτερο αύριο...

Γιατί , αγαπημένε μου ποιητή, ο ήλιος της δικαιoσύνης, λησμόνησε τόσο γρήγορα τούτη την ηλιόλουστη χώρα; Γιατί μας κληροδότησε λαμόγια, παράγκες, ανάξιους πολιτικούς και υποκριτές, συνένοχους πολίτες;

Tούτη είναι  άραγε, η ανάδελφη πραγματικότητα του λαού μας;

Γιατί η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, ξεφτιλίστηκε τόσο πολύ; Και γίνεται πλέον το "καναρίνι των ορυχείων", προάγγελος για κάθε παγκόσμια κατάρρευση ή διαπόμπευση; Που πήγε ο Πολιτισμός μας, η μεγαλοψυχία μας, η ανθεκτικότητά μας ως λαός, η επιμονή μας ότι μπορούμε να καταφέρουμε το "αδύνατο"; Που πήγαν το τσαγανό και το φιλότιμο;

Και που οι εποποιίες του λαού μας, τον καιρό που ενωμένοι -έστω και για λίγο-μεγαλουργήσαμε;


Και γιατί, Θεέ μου, αυτή η απορία με καταδυναστεύει χρόνια τώρα, χωρίς έλεος, κάθε μέρα και χειρότερα;

[Τζεφέρης Πέτρος]