Ραντεβού στην πλατεία Κλαυθμώνος: 100 χρόνια μετά..

Μέχρι την εποχή του Συντάγματος το 1911 (που καθιερώθηκε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν) οι δημόσιοι υπάλληλοι εκδιώκονταν μαζικά έπειτα από κάθε αλλαγή στην κυβέρνηση. Φύγε εσύ, έλα εσύ.

Οι απολυμένοι του Δημοσίου, μάλιστα, συγκεντρώνονταν μπροστά από το υπουργείο Εσωτερικών και με «κλαυθμούς» και οδυρμούς εκλιπαρούσαν να τους επαναπροσλάβουν. Ηταν τότε που ο Δ.Καμπούρογλου σε ένα χρονογράφημά του στην «Εστία» την είπε πλατεία Κλαυθμώνος....

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.. Διαπλοκή, δημοσιο-εκλογοπελατεία, φτηνή πολιτική συναλλαγή, λάδωμα, συντεχνία, μονιμότητα. Και στο βάθος, κάποιοι ...λευτεράκηδες...

Και τώρα, εργασιακή ανασφάλεια, εργασιακή εφεδρεία, ανεργία.

Δεν ξέρω αλήθεια αν θα ξαναδούμε να αναβιώνουν κλαυθμοί και οδυρμοί στην "πλατεία" Κλαυθμώνος..

Το σίγουρο είναι ότι το τέλος εποχής για το όνειρο δημόσιο ..forever είναι εδώ. Και είναι ...forever!