Κακόμοιρε Λευτεράκη, σου αφαίρεσαν και το τεκμήριο της αθωότητας...

Στον προ ημερών ψηφισθέντα Ν. 4093/2012 "Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016"  (περ. 1 της υποπαραγράφου Ζ.3 του ενός και μόνου άρθρου), προβλέπεται ότι τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία υπάλληλοι οι οποίοι παραπέμφθηκαν αμετάκλητα ενώπιον αρμοδίου δικαστηρίου για κακούργημα ή και για ορισμένες περιπτώσεις πλημμελημάτων.  Με το παραπάνω τροποποιείται το άρθρο 103  του Υπαλληλικού Κώδικα που  απαιτούσε  προηγούμενη πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια απόφαση ποινικού δικαστηρίου.

Θα μου πείτε, ότι "όπως στρώνει ο καθένας κοιμάται" κι "εφόσον κάποιος διώκεται,  για κάποιο σοβαρό λόγο θα διώκεται και δικαίως θα διώκεται"... Ετσι απλά.. Ομως, αγαπητοί φίλοι, δεν είναι όλοι παιδόφιλοι, πλαστογράφοι, δωροδόκοι, βιαστές και δολοφόνοι όσοι παραπέμπονται... Και συνεπώς μπορεί δικαίως να διώκεται κάποιος υπάλληλος αλλά απολύτως άδικα τίθεται σε αργία,  με όλα τα συμπαρομαρτούντα...

Καταρχήν η συγκεκριμένη διάταξη, στην περίπτωση δίωξης για κακούργημα, είναι τουλάχιστον υπερβολική, αφού δεν κάνει ουδεμία διάκριση ως προς τον λόγο για τον οποίο ασκείται η δίωξη, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν με αυτοδίκαιη αργία και υπάλληλοι οι οποίοι, ενώ ασκούν ευσυνείδητα τα υπηρεσιακά καθήκοντά τους, έτυχε να εμπλακούν σε διαδικασία δικαστικής δίωξης επειδή οι αρμόδιοι δικαστικοί λειτουργοί, μη διαθέτοντας είτε την άνεση χρόνου είτε τις απαραίτητες εξειδικευμένες γνώσεις, επέλεξαν να ασκήσουν δίωξη προκειμένου τα όποια θέματα να διευκρινισθούν περαιτέρω ενώπιον του ακροατηρίου. Ομως αυτή η διακριτική ευχέρεια του δικαστή που είναι άλλωστε αναφαίρετο δικαίωμά του και η  παγιωμένη πλέον συνακόλουθη χρονοτριβή ως προς την απονομή της δικαιοσύνης, οδηγεί κάποιους στην απαξίωση και τον ευτελισμό!

Προφανώς, δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις κακοποιών στοιχείων  ή ατόμων που αποδεδειγμένα παρανόμησαν, έθεσαν σε κίνδυνο το δημόσιο συμφέρον και δικαιολογημένα διώκονται. Ούτε έχω την πρόθεση  να κρύψω όλους αυτούς κάτω από μια ομπρέλα αδιαφάνειας και σύγχυσης  όπου όλοι είναι "αθώοι" και συνεπώς κανείς δεν πρέπει να τεθεί σε αργία. Αυτό όμως που γίνεται με τη συγκεκριμένη διάταξη, κατά παράβαση τόσο του Συντάγματος όσο και της σχετικής νομοθεσίας της Ε.Ε, είναι η ισοπέδωση όλων των περιπτώσεων αδιακρίτως και χωρίς ουσιαστική δυνατότητα άρσης του αδιεξόδου.

Αντίθετα, αναφέρομαι  σε όλους εκείνους τους υπαλλήλους, που ως εκ της θέσεώς τους αλλά και λόγω της φύσης αλλά και των ειδικών χαρακτηριστικών των υποθέσεων που διαχειρίζονται  (πχ. μηχανικοί αλλά και άλλοι υπάλληλοι σε θέσεις ευθύνης που εμπλέκονται συνήθως σε θέματα ιδιωτικών διαφορών), έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την περίπτωση μηνύσεων, είτε από τους άμεσα ενδιαφερόμενους ιδιώτες, είτε από ανταγωνιστές τους, είτε και από τρίτους (περίοικους, ΜΚΟ κ.λ.π.), οι οποίες μπορούν να καταλήξουν ενώπιον του ακροατηρίου για τους λόγους που προαναφέρθηκαν.

Μιλάμε για εκείνους που προφανώς αθωώνονται μετά από πολλά χρόνια και όταν έρθει το χείλος της ..παραγραφής, εδεήσει να εκδικαστεί η υπόθεσή τους... (η τυχόν επάνοδος του υπαλλήλου προβλέπεται από τον ίδιο νόμο μετά από τελεσίδικη αθωωτική απόφαση ποινικού δικαστηρίου!). Και αφού προφανώς μέχρι τότε έχουν πλήρως εξοντωθεί ηθικά και επαγγελματικά...

Αλήθεια δεν ισχύει πλέον το τεκμήριο της αθωότητας;

Και πώς η διοίκηση ανταπεξέρχεται το καθεστώς της ευθυνοφοβίας και της πλημμελούς εκτέλεσης των καθηκόντων εκ μέρους του υπαλλήλου,  ακριβώς εξαιτίας του φόβου που επικρέμεται σε κάθε απόφασή του, η οποία  θα είναι σύμφωνη μεν προς το δημόσιο συμφέρον, δυσμενής δε προς κάποια ισχυρά ιδιωτικά συμφέροντα;

[του Πέτρου Τζεφέρη][by Tzeferis Petros]

Ο φίλος μου ο Λευτεράκης…