Οι Μανιάτες του Πειραιά

Μετά την δημιουργία του Ελληνικού κράτους και ιδιαίτερα κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, η Μάνη άρχισε να εγκαταλείπεται από τους κατοίκους της, λόγω των δύσκολων συνθηκών επιβίωσης. Όταν άρχισε να διαφαίνεται η βιομηχανική και εμπορική ανάπτυξη, πολλοί Μανιάτες αναζήτησαν καλύτερη τύχη σε άλλες περιοχές της Ελλάδας και στο εξωτερικό.

 Τέτοιες περιοχές ήταν τα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Αθήνα, που πρόσφεραν περισσότερες πιθανότητες εξεύρεσης εργασίας, και οι περιοχές που υπήρχαν λιμάνια και ορυχεία όπως ο Πειραιάς και τα νησιά του Αργοσαρωνικού. Το μεγαλύτερο μέρος των Λακώνων τότε όδευσε προς το λιμάνι του Πειραιά. Για να βρεί κάποιος να δουλέψει στο λιμάνι ήταν πολύ δύσκολο και καθημερινά έπρεπε να κάνει μεγάλες προσπάθειες για να βγάλει ένα μεροκάματο. Η ανοχή και η ευγένεια δεν είχαν χώρο σε τέτοια ζητήματα, γιατί ήταν καθαρά θέμα επιβίωσης γι’ αυτό το λόγο, οι πιο σκληροτράχηλοι έλεγχαν τις δουλειές.

Οι Μανιάτες με τον ερχομό τους φρόντισαν να τηρήσουν αυτό τον κανόνα και να γίνουν κύριοι των πραγμάτων στο λιμάνι. Ο ανταγωνισμός βέβαια ήταν μεγάλος. Στην περιοχή υπήρχαν και άλλες ομάδες με συγκρουόμενα συμφέροντα με αυτά των Λακώνων (Κρήτες,Αρβανίτες,Πόντιοι). Οι μεταξύ τους διαμάχες ήταν συχνότατες, με τις περισσότερες να λήγουν υπέρ των Μανιατών.

Μια σειρά συμπλοκών πραγματοποιήθηκαν κατά την περίοδο 1909-1919, κατά τις οποίες πολλοί Κρήτες άρχισαν να συρρέουν στον Πειραιά προσπαθώντας να πάρουν το πάνω χέρι στις δουλειές. Οι Μανιάτες αγρίεψαν και μετά από αρκετούς καυγάδες, κατάφεραν να τρέψουν σε φυγή τους πολλαπλάσιους Κρήτες. Στις συγκρούσεις σκοτώθηκαν 14 Κρήτες, 2 Μανιάτες ενώ πάρα πολλοί τραυματίσθηκαν.

Οι συχνότερες και μεγαλύτερες συγκρούσεις γινόνταν στον ΟΛΠ, όπου για να βρεί κάποιος αριθμό για να δουλέψει έπρεπε να πάρει τη συγκατάθεση των "σκληρών" Μανιατών, οι οποίοι έπαιρναν τις θέσεις με νταηλίκι από τους υπόλοιπους.

Τελικά έγινε ανακωχή και απο τις δύο πλευρές και όρισαν κάποιους κανόνες για τις δουλειές στο λιμάνι. Μεταξύ τους συμφωνήθηκε ότι οι Μανιάτες θα επιστατούσαν, οι Κρήτες θα κουβαλούσαν μόνο καθαρά φορτία, όπως το στάρι και οι υπόλοιποι (νησιώτες κ.α) με τους Σαντορινιούς υψηλότερα στην βαθμίδα, θα έπαιρναν τα βαρύτερα φορτία. Οι Σαντορινιοί είχαν πάρει και το απεχθές σε όλους κάρβουνο.

Απο αυτή την πολυτάραχη περίοδο έχει μείνει ένα τρίστιχο που λέγεται απο τους παλιότερους:

Οι Σαντορινιοί στα κάρβουνα
οι Κρητικοί στα στάιρια
και οι Μανιάτες κάποι* παλληκάρια

*καπετάνιοι,επιβλέποντες

[από το https://maniatika.wordpress.com/]