..το κουτί που το λέγαμε "διοίκηση ορυκτών πρώτων υλών"

Πριν από 20 χρόνια “ήρθαν στο υπουργείο οι υπολογιστές”... Πήραμε δύο pc και τα δώσαμε στη Μαρίνα και την κυρία Φωτεινή, τις δακτυλογράφους, όπου πήγαινε ο καθένας το χειρόγραφό του, οπότε αυτές το δακτυλογραφούσαν και το τύπωναν! Δυστυχώς, όσο κι αν δεν το θέλαμε εκεί είμαστε ακόμη. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στην αντίληψή μας, παρά τα 20 χρόνια που πέρασαν!

Γράφω  με την ευκαιρία της αποτυχημένης λήξης της προσπάθειας αναβάθμισης του "κουτιού των ΟΠΥ" και της εμπλοκής μου στο όλο εγχείρημα της προκήρυξης οπότε και θα ήθελα, καταρχήν, να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς όλους όσους υπέμειναν “αγόγγυστα” τις κατά καιρούς οχλήσεις μου για το θέμα της σύνταξης των σχετικών προδιαγραφών. Προδιαγραφές που έμειναν στα χαρτιά, στα αζήτητα..

Δεύτερον, θ'άθελα να μοιραστώ με όλους μια αίσθηση συγκρατημένης απαισιοδοξίας που με διακατέχει.

Αποτελούμε όλοι μια φθίνουσα κατηγορία (δημόσιοι υπάλληλοι) που εργάζεται σε έναν φθίνοντα τομέα (ορυκτές πρώτες ύλες και μόνο εδώ στην ελλάδα είναι αλήθεια!!), σε μια φθίνουσα και συρρικνούμενη υπηρεσιακή δομή, ενός φθίνοντος επί της ουσίας υπουργείου (ενώ ακόμη δεν θεσμοθετήθηκε καλά καλά!), σε μια Χώρα που ακόμη ψάχνει να βρει μέρος να πατήσει!

Πως αντιδρούμε σ'αυτό;

Δυο τρόποι υπάρχουν :

Ο πρώτος είναι να οχυρώνεσαι πίσω από αρμοδιότητες και πίσω από το γράμμα του κάθε νόμου και της κάθε διάταξης και κάθε “σύμβασης”. Να ασχολείσαι μόνο με τα χαρτιά που εισέρχονται στο γραφείο σου και  μόλις τα γυρίσεις ανάποδα (βλέπε τα διεκπεραιώσεις..) να λες πάει κι αυτό... Αυτό κάνουμε γιατί αυτό ξέρουμε να κάνουμε γιατί στο κάτω κάτω αυτό κάναμε πάντα. Ως πολίτες, ως δημόσιοι λειτουργοί, ως Χώρα.. Μόνο που η αυτή η διαχρονική τακτική δεν φαίνεται να βγάζει πουθενά -σε κανένα επίπεδο και σε καμία  λύση!   Δεν είναι καν αντίδραση, είναι παθητική αποδοχή της μοίρας μας! Και δεν απέχει και πολύ από την πασιέντζα της φωτογραφίας που όλοι απαρνιόμαστε (δεν είμαι εγώ, δεν είμαι γω..) αλλά κάποια δίπλα μας είναι... Γιατί  πάντα πίσω από το "γράμμα" πρέπει να υπάρχει ένα "πνεύμα", ένας στόχος, μια προσδοκία για μια καλύτερη τελική πολιτεία, ένα πνεύμα που αν δεν υφίσταται, κανένα "γράμμα" δεν μπορεί να προδικάσει την κατεύθυνση που θα οδηγήσει στην πρόοδο..

Ο δεύτερος είναι να μην κρύβεσαι πίσω από το γκισέ σου, να "ανοίγεσαι" και να προσπαθείς να αποδείξεις και να καταδείξεις και στον πλέον κακόπιστο ότι 'αξίζεις τα λεφτά σου', ότι δεν διεκδικείς το "οφίτσιο" ή το “ψωμάκι” του αλλά, αντίθετα, του είσαι χρήσιμος και σε λίγο ενδεχομένως και απαραίτητος... Να προχωράς πιο μπροστά απ'όσο "προβλέπεται” ή είσαι υποχρεωμένος ή καθ'ύλην αρμόδιος  και να αποκτάς αυτοδίκαια καινούργια κάστρα αντί να “επαιτείς”  και με αυτά ταυτόχρονα να κοιτάς μπροστά αλλά και να βελτιώνεις την καθημερινότητά σου. Με μια κουβέντα να μην είσαι "δημόσιος υπάλληλος" όπως  μας τον περιέγραφαν τα Ημισκούμπρια πριν από λίγα χρόνια στο δημόσιο φορέβερ, αλλά να προσπαθείς να γίνεις λιγάκι Λευτεράκης...

Εδώ είναι δημόσιο, δεν είναι παίξε γέλασε…

Όταν διορίστηκε ο Λευτεράκης

Κάτι τέτοιο θεωρώ είχαμε ευκαιρία να καταφέρουμε και με την επέκταση του "κουτιού των ΟΠΥ". Το πρόβλημα δεν είναι βεβαίως ότι δεν πέτυχε αυτή τη φορά! Το πρόβλημα είναι ότι η όλη διαδικασία απέδειξε ότι δεν θα πετύχαινε σε καμία περίπτωση, όσες φορές κι αν το προσπαθούσαμε..  Διότι κανένας μας (?) δεν είναι διατεθειμένος να βοηθήσει σ'αυτό το δεύτερο τρόπο αντιμετώπισης και δυστυχώς όσες φορές κι αν προσπαθήσεις, ο,τιδήποτε  κι αν σκαρφιστείς και προσθέσεις στις θέσεις ευθύνης του οργανογράμματος σχετικά με όποιο “κουτί”, είτε το πεις   σύστημα  MIS, είτε το πεις σύστημα GIS, ”λυπάμαι αλλά δεν τ'όχεις” ...που λένε !!!

Ας μην γκρινιάζουμε  λοιπόν που τελικά δεν τα καταφέραμε με το μικρό κουτί της Πανδώρας και δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων. Μάλλον θα πρέπει μοιρολατρικά να αρκεστούμε στις δυνατότητές μας, δηλ. να προσποιούμαστε ότι εισάγουμε την ψηφιακή εποχή κάνοντας την ίδια ώρα στατικές διαχειριστικές μελέτες και ζητώντας  στατικά στιγμιότυπα των ...”δραστηριοτήτων ΟΠΥ” ανά την Ελλάδα, ενώ  οι “μαύροι” του εκάστοτε  “αρμόδιου” τμήματος ας συνηθίσουν να ξεδιπλώνουν τους ηλεκτρονικούς χάρτες-σεντόνια και να αποφαίνονται σε ένα αρχείο doc και συνημμένο cd... Πάλι καλά που ψηφιοποιήσαμε τις πασιέντζες...

[αντί για υπογραφή, ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....Μια κραυγή, ένα μήνυμα!]