24.10.16

Αξιοκρατία: Μια έννοια που πέθανε στον τόπο που γεννήθηκε;

Τελευταία, κατά κοινή ομολογία, ολοένα και περισσότερες φορές γίνονται αναφορές στην έννοια της «αξιοκρατίας» σε διάφορες πτυχές της καθημερινής ζωής μας, για να καταλήξουν στο αναπόφευκτό συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια έννοια που απωλέσθη στον τόπο που γεννήθηκε.

Οι πρώτες αναφορές στην έννοια της αξιοκρατίας μας οδηγούν πίσω στον Πλάτωνα και το έργο του «Πολιτεία» στο οποίο περιέγραφε την ιδανική διάρθρωση της πολιτείας στην οποία υπήρχε τριμερής, φθίνουσα, κατηγοριοποίηση των πολιτών (φύλακες-παντελείς, φύλακες-επίκουροι και δημιουργοί) όπου κάθε πολίτης που ανήκε σε μία από τις ανωτέρω τάξεις μπορούσε να μεταβεί στην αμέσως ανώτερή της μέσα από θεωρητικές εξετάσεις και ηθικές δοκιμασίες του χαρακτήρα τους. Σε αυτή την πολύ συνοπτική παρουσίαση του σημαντικότερου, κατά πολλούς, έργου του Πλάτωνα διακρίνονται ψήγματα αξιοκρατίας καθώς οι μαθητές ήδη από τα μαθητικά τους χρόνια προετοιμάζονται και υπόκεινται σε θεωρητικές εξετάσεις και δοκιμασίες ήθους ώστε να μεταβούν στην ανώτερη τάξη πολιτών που ασκεί τη διακυβέρνηση της πολιτείας.

Και ενώ όλα αυτά σε πολλούς ανασύρουν μνήμες από τα μαθητικά χρόνια, το βαθύτερο νόημα είναι ότι στη σημερινή εποχή η αξιοκρατία είναι, πολλές φορές, μια λέξη κενή περιεχομένου και περιορισμένα, αν όχι ελάχιστα, εφαρμόσιμη.

Με αυτό το δεδομένο πολλοί νέοι επιστήμονες, η πλειονότητα των οποίων έχουν υψηλού επίπεδου κατάρτιση που θα ζήλευαν συνομήλικοί τους από άλλες χώρες του εξωτερικού, καταφεύγουν στη λύση της μετανάστευσης. Η απάντησή τους στο ερώτημα που συχνά τους τίθεται για την αιτία φυγής τους από τη χώρα είναι τις περισσότερες φορές η φράση που συμπυκνώνει την κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα: «Δεν υπάρχουν ευκαιρίες για να μείνουμε και να ασχοληθούμε στον τομέα που σπουδάσαμε. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της». Βέβαια όσο φορτισμένη και αιχμηρή κι αν ακούγεται αυτή η φράση έχει μια δόση αλήθειας και καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το πρόβλημα έλλειψης αξιοκρατίας για το οποίο έχουν λεχθεί τόσα πολλά τελευταία.

Κάθε πρόβλημα έχει και μια λύση και η λύση του συγκεκριμένου προβλήματος δεν έγκειται μόνο στις μεταρρυθμίσεις, στις οποίες πρέπει να προβεί η διοίκηση ώστε να υπάρχουν αξιοκρατικά κριτήρια επιλογής στις διάφορες προκηρύξεις που να αντικατοπτρίζουν το επίπεδο κατάρτισης των συμμετεχόντων, σύμφωνα με τα πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών κρατών, αλλά προϋποθέτει να δοθεί έμφαση στη γενικότερη αλλαγή της νοοτροπίας «βολέματος χωρίς τυπικά προσόντα». Βέβαια η διοίκηση θα πρέπει πάντα να έχει κατά νου την ιδιαίτερη μέριμνα και βοήθεια τις οποίες χρήζουν ορισμένες κοινωνικές ομάδες, για τις οποίες πρέπει να γίνεται παρέκκλιση από τα αυστηρά αξιοκρατικά κριτήρια, ώστε να μην περιορίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην καθημερινή τους ομαλή διαβίωση ως μέλη του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.

[Πλήρες άρθρο από το http://www.huffingtonpost.gr/ της Πετρούλας Μανδηλαρά, δικηγόρου]

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου

Προσβλέπω σε έναν ευπρεπή διάλογο χωρίς κακόβουλα και υβριστικά σχόλια που προσβάλλουν την αισθητική μας αλλά κι εκείνη της ελληνικής γλώσσας. Εντούτοις, όλα τα σχόλια δημοσιεύονται!