Η ανώνυμη γενιά του Πολυτεχνείου...

Ας αφήσουμε κατά μέρος σήμερα την επώνυμη γενιά του Πολυτεχνείου. Και ας πούμε για την ανώνυμη... αυτη που δεν κεφαλαιοποίησε και δεν συντήρησε τον μύθο που την ακολούθησε.

Αιώνια τιμή και ευγνωμοσύνη για τους απλούς, ταπεινούς και ανώνυμους εξεγερμένους φοιτητές, αυτούς που δεν καταδέχτηκαν να εξαργυρώσουν, μετέπειτα, την άδολη πράξη τους με οφίτσια και κοινωνική καταξίωση. Τους πρέπει μια μπαλάντα, αντίστοιχη αυτής που έγραψε ο Καρυωτάκης για τους άδοξους ποιητές:

«Μα ξέροντας πως όλοι τούς ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι»

Αυτοί οι ανώνυμοι έγραφαν τα συνθήματα στα διερχόμενα λεωφορεία, μοίραζαν τις προκηρύξεις, βασανίζονταν απάνθρωπα και φυλακίζονταν, χωρίς να υποκύψουν. Αυτοί πρέπει να παραμείνουν πρότυπα για τη σεμνότητα και το ήθος τους...

... βρίσκονται ακόμα διάσπαρτοι, ανάμεσά μας, επιστήμονες και τεχνικοί, αλλά δεν θα τους αναγνωρίσεις ποτέ. Μόνο αν συνομιλήσεις μαζί τους θα καταλάβεις τη διαφορά και θα μπορέσεις να εξηγήσεις, γιατί στέκονται μακριά από τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες, προσπαθώντας να προστατεύσουν τα ιερά και όσιά τους, σε μια κοινωνία που νιώθουν πια ότι δεν έχουν θέση.

Τότε θα καταλάβεις το νόημα των στίχων του Μπρεχτ στο ποίημά του «Επιτάφιος για τον Μ.»:

«Ξέφυγα από τους καρχαρίες
και νίκησα τους τίγρεις
μ' έφαγαν όμως
οι κοριοί»

Πλήρες άρθρο: Η γενιά του Πολυτεχνείου στη μεταπολίτευση

Εδώ, και έτσι πονέσαμε το Πολυτεχνείο..

Eδώ Πολυτεχνείο, εδώ η τρύπια στέγη της παράγκας...

Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο..

Tο μήνυμα του Πολυτεχνείου σήμερα..είναι βελούδινο και φοράει πυζάμες!

δεν υπάρχει νερό, μονάχα φως,ο δρόμος χάνεται στο φως....

Πολυτεχνείο 2014: εφέτος χωρίς λόγια...