22.1.09

Το μεγαλύτερο ορυχείο στον κόσμο…

[by Peter G.Tzeferis]
To Bingham Canyon, ορυχείο χαλκού της Rio Tinto, στη Γιούτα των Ηνωμένων πολιτειών (16 μιλια ΝΔυτικά του Salt Lake City) είναι σήμερα το μεγαλύτερο επιφανειακό ορυχείο στον κόσμο. Είναι τόσο μεγάλο που ξεπερνά την ανθρώπινη φαντασία και φαίνεται από το διάστημα, έχει διάμετρο 4 χλμ, βάθος πάνω από 1200 μέτρα, εμβαδό 7,7 km2 και απασχολεί πάνω από 1700 μονίμους υπαλλήλους. Το αντικείμενο με κόκκινο κύκλο στην επόμενη φωτογραφία που μοιάζει με ...μυρμήγκι είναι ένα από τα 320-τονα φορτηγά τα οποία χρησιμοποιούνται στην καθημερινή λειτουργία του και καθένα από τα οποία ειναι βαρύτερο από ένα boeing 747...Επιπλέον ορυχείο χαλκού της Kenneccott λειτουργεί από το 1903 συνεχώς , αποτελώντας ταυτόχρονα και το παλαιότερο επιφανειακό ορυχείο χαλκού στον κόσμο.. Το 2013 σχεδιάζεται λήξη των εργασιών και η «μουσειοποίησή του» ως ιστορικό και περιηγητικό προορισμό, ενώ ήδη από το 1966 έχει περιληφθεί στα εθνικά ορόσημα των ΗΠΑ (National Historic Landmark ) με το όνομα Bingham Canyon Open Pit Copper Mine .

Μέχρι το 2004 είχαν παραχθεί συνολικά πάνω από 17 εκατ. τόνοι χαλκού καθώς και περισσότεροι από 700 τόνοι χρυσού και 6000 τόνοι αργύρου. Ο χρυσός και το ασήμι αποτελούν «παραπροϊόντα» που ανακτώνται κατά την διαδικασία ραφιναρίσματος του χαλκού. Εντούτοις, ο χρυσός που έχει διαχρονικά παραχθεί από το Bingham Canyon ξεπερνά όλο το χρυσό του California gold rush και του Klondike river μαζί, ενώ ο χαλκός που έχει παραχθεί επίσης συνολικά ξεπερνά κάθε άλλο ορυχείο παγκοσμίως πλην του επίσης τεράστιου ορυχείου Chuquicamata της Χιλής (παραγωγή 29 εκατ. Τόνων χαλκού μετά από 90 χρόνια συνεχούς λειτουργίας).
H αξία όλων των χρήσιμων ορυκτών που ελήφθησαν από το Bingham Canyon υπερέβησαν κατά πολύ το σύνολο του πλούτου που εξορύχθηκε στην Καλιφόρνια, στο Κολοράντο (gold and silver rushes), στον ποταμό Klondike αλλά και στη Νεβάδα (Comstock Lode), υποδηλώνοντας πόσο σημαντικό είναι διαχρονικά το συγκεκριμένο ορυχείο για την μεταλλευτική ιστορία αλλά ταυτόχρονα δικαιολογώντας και τον χαρακτηρισμό του Scott Crump ως η "πλουσιότερη τρύπα της γής" (“The Richest Hole on Earth”) .
Ισως δεν είναι υπερβολή να πούμε οτι η αγριάδα και η δυσπλασία που χαρακτηρίζουν τα τοπία που έχουν διαταραχθεί από λατομεία κλπ. στην περίπτωση του Bingham έχει δώσει σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου τη θέση της σε κάτι διαφορετικό, πιο αναμενόμενο και παράλληλα πιο ιλιγγιώδες και γραφικό. Η αγριάδα και η δυσμορφία δίνει τη θέση της στη γραφικότητα... όπως έγραφε πριν πολλά χρόνιο ο Uvedale Price (Three Essays on the Picturesque,1810). Με συγκλονίζουν το τοπίο, ο κόπος των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί και δημιούργησαν αυτό το τεράστιο γλυπτό για να ζήσουν. Μόνο που σκέφτομαι τα εκατομμύρια τις εργατοώρες, με πιάνει δέος. Μπορεί ο χρόνος να γλυκάνει μια δυσπλασία αλήθεια;

Για την εξαγωγή του χαλκού από τα οξειδωμένα ορυκτά με μέση περιεκτικότητα 0.56% σε Cu, εφαρμόζεται υδρομεταλλουργική μέθοδος (εκχύλιση σε σωρούς με θεικό οξύ και στην συνέχεια ηλεκτρόλυση) η οποία επιτρέπει την ανάκτηση του χαλκού με καθαρότητα πάνω από 99,9%.

Μάλλον δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι στην χώρα μας δεν υπάρχει καμία υδρομεταλλουργική εφαρμογή, ούτε στους νικελιούχους λατερίτες (για το νικέλιο) ούτε στα μεικτά θειούχα των δύο κοιτασμάτων Μαύρων Πετρών και Ολυμπιάδας (για το χρυσό), ούτε φυσικά για το χαλκό εφόσον το χρυσούχο - χαλκούχο κοίτασμα πορφύρη των Σκουριών Χαλκιδικής δεν έχει υποστεί εκμετάλλευση μέχρι σήμερα. Η Λάρκο ως γνωστόν εφαρμόζει (στη λάρυμνα φθιώτιδας) πυρομεταλλουργική μέθοδο για την παραγωγή σιδηρονικελίου ενώ το αλουμίνιο της ελλάδος κατεργάζεται (στα άσπρα σπίτια φωκίδας) τους βωξίτες με την μέθοδο Bayer παράγοντας αλουμίνα με τη χρήση καυστικού νατρίου για να ακουλουθήσει ηλεκτρόλυση.
Αν υπάρχει ενδιαφέρον για την υδρομεταλλουργία θα επανέλθω.
[Δρ. Τζεφέρης Πέτρος]

See also: Bingham Pit, Utah: The biggest hole on earth

See also: One Hundred Years Towards Hell

Δρ. Πέτρου Τζεφέρη: Το μεγαλύτερο ορυχείο στον κόσμο… και η υπέρβαση της «μεταλλείας»

7 comments:

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

αγνοουσα οτι ο χρυσος μπορει να παραχθει και ως παραπροιον αλλου στοιχειου και υποθέτω ,ακόμα κι αν η παραγωγη του ειναι ακριβη,πως αυτος είναι σοβαρος λογος να μην ανεβαινει η αξια του ουτε η αξια του χρήματος.
Δεν ισχυει οτι η αξια του χρήματος εξαρταται απο την ποσοτητα του χρυσου μιας χωρας ή οχι πια?
Με τί εχει αντικατασταθει?Με το πετρελαιο ενδεχομένως?Κι αν βρεθουν τελικα προσιτες εναλλακτικες πηγες ενεργειας με τί?Με το νερο μήπως?...κι ο κυκλος θα κλεισει γιατι το νερο ειναι ζωη και ελλειψη του δε σημαινει φτωχια αλλά θανατο. Ποσα αγνοουμε για το ποσο κοστιζει η ζωη μας..

Unknown είπε...

Τα υλικά αγαθά πλέον δεν αποτελούν μέτρο "χρήματος" (πλούτου). Το χρήμα σήμερα είναι υποθήκη μελλοντικής εργασίας (εξ ου και αυξάνει συνέχεια η απαίτηση για περισσότερες ώρες εργασίας).

Αλήθεια, μιας και μιλάμε για την υδρομεταλλουργική μέθοδο, τι γίνεται μετά με τον καθαρισμό του νερού, που απ’ ότι φαντάζομαι θα απαιτείται μεγαλύτερη ποσότητα αυτού απ’ ότι στις άλλες μεθόδους; Ποιες οι απαιτήσεις καθαρισμού;

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

ευχαριστω για την πληροφορία γλυκε μου darthtir .Περισσοτερες ωρες εργασίας ,ομως,δεν θα μπορουσε να σημαίνει απλως περισσότεροι ανθρωποι να δουλευουν και το ωραριο να παραμενει ιδιομε την γεωμετρικη αυξηση των πληθυσμων?
Ασφαλως σημερα δεν υπαρχουν τα λεφτα για να πληρωθουν περισσοτεροι εργαζόμενοι και γι αυτο απλως μεγαλωνει το ωραριο.Αρα μετρο του χρήματος και αναλογικα του πλουτου μιας χωρας ειναι ποσο αντοχη εχουν καποιοι να δουλευουν πολλες ωρες και αλλοι να πεθαινουν απο την ελλειψη εργασιας και φαγητου?Λιγο παραλογο δεν ειναι αυτο?..

Unknown είπε...

Φυσικά και θα μπορούσε να σημαίνει περισσότεροι απασχολούμενοι με βιώσιμους μισθούς. Αλλά αυτό δεν είναι μέσα στο πνεύμα μεγιστοποίησης κερδών των επιχειρήσεων που επικρατεί σήμερα. Όσο για το αν υπάρχουν τα λεφτά να πληρωθούν οι εργαζόμενοι, είναι θέμα αντίληψης που έχει ο καθένας στο δικαίωμα και τον διαμερισμό του πλούτου.
Πάντως μην μπερδεύεσαι. Ο πλούτος, όπως ορίζεται στο παρόν χρηματοοικονομικό σύστημα, δεν εξαρτάται από την αντοχή που έχουν κάποιοι να δουλεύουν αλλά από το ποσό των χρημάτων που διακινούνται. Μέτρο του χρήματος τώρα είναι η υπόσχεση εργασίας που δίδεται από τον κόσμο, ανεξαρτήτου αντοχής του να τη φέρει σε πέρας και ανεξαρτήτως του αν υπάρχουν οι θέσεις εργασίας.
Πάντως το παρόν σύστημα λόγω της εικονικότητάς του, και όχι μόνο, παρουσιάζει πάρα πολλούς παραλογισμούς.

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

Αν το μετρο του χρήματος που διακινείται είναι ο ρυθμιστης του ποσο πλουσιο ειναι ενα κρατος τοτε αφου απο δεκαετίες η νυχτερινή ζωή τη Ελλάδας είναι ασυγκριτα ζωηρότερη απο τις υπόλοιπες χωρες οπως και τα λεφτα που ξοδευονται σε μπουκαλια και λουλουδια ακομα και σε λαδωμα στο μετρ για ενα καλο τραπεζι η Ελλαδα εξαπανέκαθεν!!είναι μια πλούσια χωρα!
Αλλωστε νομιζω οτι απ'οσο θυμαμαι τον εαυτο μου αντιπροσωπευουμε 100% τη φραση :ενα φτωχο κρατος με πλουσιουςκατοίκους...
Σαφως υπάρχουν κι αλλοι τροποι διακινησης του χρήματος ομως γενικα η ελληνικη κοινωνια ειναι υπερκαταναλωτική.Δεν εξαιρώ τον εαυτο μου.

Unknown είπε...

Πρόσεξε (συγνώμη για την κατάχρηση χώρου για εκτός θέματος συζήτηση):
Το ότι ένα εικονικό σύστημα πλούτου έχει αποφασίσει να μετράει τη διακίνηση χρήματος και μέσω αυτής να καθορίζει το ρυθμό ανάπτυξης και τον πλούτο, δεν σημαίνει πως έχει κάνει σωστό ορισμό μέτρων ούτε προφανώς ότι ο κόσμος είναι πλούσιος επειδή διακινεί χρήμα (το οποίο είναι στην ουσία υπόσχεση εργασίας – κοινώς ο κόσμος διακινεί μελλοντική εργασία και όσο περισσότερα ξοδεύει, τόσο περισσότερη εργασία πρέπει να προσφερθεί στο μέλλον).
Αλήθεια, τι ποσοστό των ελλήνων ξοδεύει κάθε βράδυ στα «μπουζούκια»; Και πόσα; Μπορούμε να τα κατηγοριοποιήσουμε; Γιατί οι χαρακτηρισμοί πλούσιου/φτωχού χωρίς δεδομένα μέτρα μόνο για το θεαθήναι γίνονται.
Το ότι στην Ελλάδα διακινείται μαύρο χρήμα στη νύχτα σημαίνει ότι αυτό δεν καταγράφεται και άρα δε συμμετέχει στους υπολογισμούς του ρυθμού ανάπτυξης.

Μπαζδάνης Γιώργος είπε...

Εξαιρετική δημοσίευση!

Θα ήθελα με την σειρά μου να προσθέσω 1-2 πραγματάκια…


Η ερυθρά ιλύς είναι το στερεό απόβλητο που προκύπτει κατά την κατεργασία των βωξιτών με την μέθοδο Bayer (πυρομεταλλουργική μέθοδος)για την παραγωγή της αλουμίνας. Επειδή οι παραγόμενες ποσότητες ερυθράς ιλύος είναι τεράστιες, η απόρριψή τους στην ξηρά ή στη θάλασσα δημιουργεί μεγάλα οικολογικά πρόβλημα τα οποία οφείλονται κυρίως στον συνδυασμό τριών παραγόντων: της υψηλής αλκαλικότητας του πολφού, της μεγάλης δυσκολίας απομάκρυνσης του περιεχομένου ύδατος και της τεράστιας έκτασης που απαιτείται.

Όπως γίνεται κατανοητό, η πυρομεταλλουργία δεν προκαλεί λιγότερα προβλήματα στο περιβάλλον απ ότι η υδρομεταλλουργία… αλλά όπως ανέφερα σε προηγούμενη δημοσίευσή (σχετικά με τον χρυσό) το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η ‘τοπική κοινωνία’ και η ευκολία με την οποία αυτή λέει -ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ- ειδικότερα όταν κάποια πολιτικά παιχνιδάκια μπαίνουν στη μέση….

Δημοσίευση σχολίου

Προσβλέπω σε έναν ευπρεπή διάλογο χωρίς κακόβουλα και υβριστικά σχόλια που προσβάλλουν την αισθητική μας αλλά κι εκείνη της ελληνικής γλώσσας. Εντούτοις, όλα τα σχόλια δημοσιεύονται!